Δεν θα σταθώ στις καταγγελλόμενες άθλιες συνθήκες εργασίας για την κατασκευή των υπερσύγχρονων γηπέδων για τη διεξαγωγή του Μουντιάλ 2022 στο Κατάρ. Υπάρχουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι να το ερευνήσουν και να αποδώσουν ενδεχόμενες ευθύνες. Δεν θα αναλύσω φυσικά τη στρατηγική της κάθε ομάδας ή τις μαγικές στιγμές κορυφαίων παικτών ή ποδοσφαιριστών που έκαναν την έκπληξη. Είμαι αδαής άλλωστε και το δηλώνω εξ αρχής χωρίς φόβο και ντροπή.
Θα εστιάσω στην ομορφιά του ποδοσφαίρου όπως θα έπρεπε να είναι. Σε αυτή την ατμόσφαιρα πολιτισμού, πάθους μεν των φιλάθλων που κάνουν το γήπεδο να τραντάζεται ρυθμικά απ' τα συνθήματα, αλλά χωρίς παράνοια και μακριά απ' την αντίληψη ότι ο αντίπαλος είναι εχθρός που πρέπει να αφανιστεί από προσώπου γης. Θα βάλω στη φωτογραφία αυτούς τους φιλάθλους που ξόδεψαν εκατοντάδες ευρώ για να ταξιδέψουν απ' όπου γης στο μακρινό Κατάρ για να απολαύσουν από κοντά την ομάδα τους, να ζητωκραυγάσουν σε κάθε γκολ, να αποθεώσουν τη βασική 11αδα - τον πάγκο - και τον προπονητή για τη μεγάλη νίκη και την πρόκριση στην επόμενη φάση, να πλημμυρίσουν με χρώμα και ήχο τις κερκίδες, να κλάψουν σε κάθε χαμένη φάση και κάθε ήττα. Κάποιοι με τα πρόσωπα βαμμένα στα χρώματα της σημαίας της χώρας τους. Ανθρώπινα όχι σαν αούγκανοι.
Χωρίς ουρλιαχτά μίσους, χωρίς ακραίες προσβλητικές χειρονομίες, χωρίς παροξυσμούς και επεισόδια. Μόνο για την αγάπη της ομάδας και την όμορφη τρέλα για το ποδόσφαιρο. Γιατί έτσι πρέπει να είναι το ποδόσφαιρο. Πας στο γήπεδο ρε φίλε για να καμαρώσεις την ομάδα σου ή για να ξεσπάσεις τα νεύρα σου και να βγάλεις τα απωθημένα σου ή τα ψυχολογικά σου στον αντίπαλο; Τι σόι φίλαθλος είσαι αν πας στο γήπεδο για το δεύτερο; Και τέλος πάντων γιατί δεν πας στο ντιβάνι ενός ψυχολόγου; Ο αθλητισμός δεν είναι ο σκουπιδοτενεκές του αρρωστημένου μυαλού κανενός. Είναι υγεία για την ψυχή ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Αντίπαλοι είστε για 90 λεπτά, άντε λίγο παραπάνω αν προκύψει παράταση. Απλά αντίπαλοι όχι εχθροί.
Οι εικόνες που αγαπήσαμε
Γιατί λοιπόν δεν μπορούν να είναι και τα ντέρμπι των αποκαλούμενων αιωνίων αντιπάλων ανά τον κόσμο τόσο υπέροχα όσο το κλίμα που επικρατεί στο Μουντιάλ όπου αγωνίζονται οι εθνικές ομάδες; Να βλέπεις μπαμπάδες να σηκώνουν το παιδί τους ψηλά σαν να είναι το κύπελλο που ελπίζουν να πάρει η χώρα τους κι εκείνο να γελά ευτυχισμένο - όπως είδα σε ένα φανταστικό στιγμιότυπο στην κερκίδα της Αργεντινής στον ημιτελικό με την Κροατία; Ή η εικόνα ενός μπαμπά που έτρωγε τα νύχια του από την αγωνία στο ματς Γαλλία - Αγγλία κοιμίζοντας παράλληλα στην αγκαλιά του τον μικρό του γιο κουκουλωμένο με το μπουφάν μέχρι το κεφάλι, ενώ λίγο παραπέρα μια όμορφη μανούλα παρακολουθούσε ενθουσιασμένη τον αγώνα έχοντας στην αγκαλιά της το ούτε ενός έτους μωρό της.
Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν κάποιοι θερμοκέφαλοι ότι τα γήπεδα ανήκουν σε όλους και ότι οι εκάστοτε αντίπαλοι δεν είναι παρά μόνο για αυτά τα 90 λεπτά; Ναι, να είσαι παθιασμένος. Να κλείσεις τη φωνή σου αν θες για να φωνάζεις συνθήματα υπέρ της ομάδας σου, όχι όμως γιατί βρίζεις σκαιότατα την απέναντι κερκίδα. Και φυσικά έξω από το γήπεδο κάνεις δεν σου δίνει το δικαίωμα να μαχαιρώσεις μέχρι θανάτου τον οπαδό της αντίπαλης ομάδας ή να τον στείλεις με κατάγματα στο νοσοκομείο στο όνομα της δήθεν αγάπης για την ομάδα, για το νταηλίκι που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειψη σεβασμού για τον ίδιο σου τον εαυτό και φυσικά πλήρης απουσία υγιών εγκεφαλικών κυττάρων τα οποία έχουν καεί απ' το αρρωστημένο οπαδιλίκι.
«Τι θες κυρά μου...;»
Ουτοπία ε; Ίσως. Αλλά αν όλοι προσπαθούσαμε θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Έστω και σε ένα βαθμό. Τουλάχιστον να μην έχουμε άλλους νεκρούς της οπαδικής βίας. Και επειδή κάποιοι θερμοκέφαλοι μπορεί να μου πουν (κι ευγενικά το θέτω): τι θες κυρά μου και μιλάς αφού δεν καταλαβαίνεις; Τους απαντώ εκ των προτέρων. Ναι, μπορεί να μην ξέρω να αναλύσω το οφσάιντ, αλλά το κλίμα που πρέπει να επικρατεί στα γήπεδα είναι κοινή λογική. Δεν είναι θέμα απόλυτης γνώσης του αντικειμένου. Και στο κάτω κάτω ποιοι είναι αυτοί που ετσιθελικά κάνουν το κάθε γήπεδο τσιφλίκι τους απαγορεύοντας δια της συμπεριφοράς τους στον καθένα από μας να πάει στο γήπεδο με τα ανήλικα παιδιά ή ανίψια του;
Απ' το φετινό Μουντιάλ λοιπόν ορμώμενη: Σκίστε τα δίχτυα του μυαλού γιατί οι «αράχνες» μόνο πόνο μπορούν να προκαλέσουν και είναι κρίμα για το ίδιο το άθλημα να το αδικεί μια μειοψηφία που παριστάνει την πλειοψηφία στιγματίζοντας το ως εν δυνάμει πεδίο μάχης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
