Δεν ξέρω γιατί πρέπει να σας νοιάζει γιατί δεν είδα το debate, εδώ που τα λέμε. Αλλά ίσως πρέπει να έχουμε μια εικόνα για την άποψη της μειοψηφίας. Ούτως ή άλλως δεν είναι η πλειοψηφία αυτή που κυβερνάει ουσιαστικά (αριθμητικά), ακόμα και στο καλύτερο σύστημα που έχουμε. Τη δημοκρατία.
Ακόμα ένα «δεν» λοιπόν. Δεν ήθελα να δω reality. Ακόμα και οι αυθεντικές τηλεοπτικές παραγωγές του είδους στην Ελλάδα, έχουν ευτελιστεί τα τελευταία χρόνια, περισσότερο και από την ευτέλεια που ορίζει την ανάγκη να υπάρχουν. Παρ’ όλα αυτά αν ήθελα να δω κάτι που αντικατοπτρίζει μια στρεβλή εικόνα καμωμένη μόνο για «εμπορική» κατανάλωση θα επέλεγα το survivor και το masterchef. Δεν είχε χθες όμως. Είναι υπερβολή όμως να τοποθετούμε ένα debate μεταξύ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων (που έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση) δίπλα σε τέτοια προϊόντα; Καμία!
Ο λόγος είναι απλός. Όπως στο Survivor οι «παίκτες» λίγο ασχολούνται με τα αγωνίσματα επιβίωσης και περισσότερο με την ίντριγκα στις σκηνές και τις ατάκες που θα καταγραφούν από την κάμερα, όπως το ίδιο ισχύει και στο μαγειρικό reality, όπου η πραγματική κουζίνα ωχριά μπροστά στα εσωτερικά μαγειρέματα, έτσι και στο debate η παρουσία των πολιτικών αρχηγών περισσότερο είχε να κάνει με ατάκες, εκφράσεις και αναφορές έτοιμες για την προβολή τους την επόμενη ημέρα, παρά με τον πυρήνα της πολιτικής.
Μπορεί με αυτή τη σύγκριση να αδικούνται κάποιοι εκ των έξι που θα ήθελαν να πουν κάτι παραπάνω. Μπορεί και όχι γιατί και αυτοί γνώριζαν ότι, όπως είναι διαμορφωμένο το πλαίσιο του debate έπρεπε να προετοιμαστούν ακριβώς για τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Τα αποσπάσματα που είδα την επόμενη ημέρα ακριβώς αυτό επιβεβαιώνουν. Όποιος ασχολήθηκε με το να κόψει στιγμιότυπα εστίασε σε ατάκες.
Οι οποίες βοηθούν βέβαια να καταλήξουμε ποιος είναι πιο ετοιμόλογος και εύστροφος, αλλά ούτως ή άλλως είναι πολλές οι φορές που το εκλογικό σώμα δεν έχει ψηφίσει (και εκλέξει) με βάση την ευφυΐα των υποψηφίων. Αυτό βέβαια κατά μια έννοια, κάνει πολύ αντιπροσωπευτική τη δημοκρατία μας.
Αυτό είναι το 50% του «γιατί δεν είδα». Το υπόλοιπο μισό αφορά το γεγονός ότι ζώντας σε αυτή τη χώρα 56 χρόνια και σε αυτό το επάγγελμα 35 ξέρω ότι πρέπει να αποφεύγω την έκθεση μου στην επίδειξη των «δυνατοτήτων» δημοσιογράφων που είναι δεμένοι σε χρυσή αλυσίδα. Δεν είναι η πλειοψηφία των συναδέλφων, αλλά είναι αυτοί που βρίσκονται στο κέντρο της σκηνής, υπηρετούν την κωμωδία των ελληνικών media με συνέπεια και καθορίζουν τη γνώμη του κοινού απέναντι στον κλάδο.
Όχι ότι το κοινό δεν έχει τις δικές του ευθύνες, αλλά μένει και αυτό πεισματικά προσκολλημένο στο…βάσανο του, δίνοντας του λόγο ύπαρξης. Το να υπάρχει μια Ράνια Τζίμα η οποία κάνει αυτό που πρέπει να κάνουν όλοι (και το κάνουν πολλοί σε άσχημες συνθήκες πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας) δεν δικαιολογεί ικανοποίηση, αλλά μελαγχολία.
Τελικά το να περιμένει κάποιος το debate για να αποφασίσει τι θα ψηφίσει, είναι το ίδιο παράλογο όσο με το να αποφασίσει τι θα ψηφίσει με βάση τις δημοσκοπήσεις (άλλη παρανοϊκή στρέβλωση). Τέσσερα χρόνια είναι λογικά ικανό διάστημα για να κρίνεις αυτούς που κυβερνούν τον τόπο, αυτούς που θέλουν να πάρουν τη θέση τους και με βάση την πορεία τους αυτό το διάστημα να αποφασίσεις και αν είναι ειλικρινείς σε αυτό που πρεσβεύουν. Αυτό βέβαια απαιτεί να ενημερώνεσαι. Αλλά από ποιόν τελικά; Από αυτούς που κάνουν ερωτήσεις στα debate. ΟΚ, πάμε να δούμε Σπύρο Μαρτίκα.
Οι Εκλογές 2023 είναι στο reader.gr!
Μείνε ενημερωμένος για ό,τι συμβαίνει στα στρατόπεδα των κομμάτων και τις κινήσεις των πολιτικών αρχηγών. Ειδήσεις για τις Εκλογές 2023 και αναλυτικοί οδηγοί για τους ψηφοφόρους στο reader.gr
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
