Υπάρχουν πάμπολλες ωραίες ελληνικές εκφράσεις «καραμελίτσες». Μια από αυτές είναι το περίφημο «η δουλειά δεν είναι ντροπή». Χρησιμοποιείται σε πολλές περιστάσεις. Η καλή όψη της είναι περίπου το: «Η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί» η οποία πάει να κουμπώσει με την ελληνική λεβεντιά, το φιλότιμο και την περηφάνια της εργασίας.
Να στύβεις την πέτρα που λέμε (είπαμε, έχουμε πλήθος φράσεων). Υπάρχουν όμως και μπόλικες - από γκρίζες, μέχρι σκοτεινές - όψεις για την ερμηνεία της φράσης. Υπάρχουν διάφορες ασχολίες για τις οποίες κάποιος πληρώνεται και είτε δεν νιώθει ο ίδιος περήφανος είτε η κοινωνία για αυτόν και την έκφραση ή το αποτέλεσμα της δουλειάς του. Αλλά κατά κανόνα η δουλειά δεν είναι ντροπή.
Με τα παραπάνω… κολύμπησα στη «λαϊκή σοφία» για να προσεγγίσω την εξέδρα της κριτικής σχετικά με το περιστατικό του (παραλίγο) υποβρύχιου σέρβις που ήρθε στο ΣΚ στην δημοσιότητα. Το οποίο φάνηκε να ενοχλεί λιγότερο τον εργαζόμενο που έγινε viral και περισσότερο χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας. Και εδώ που τα λέμε αν τα λεφτά είναι καλά, γιατί να τον ενοχλήσει; Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας άλλωστε.
Το «η δουλειά δεν είναι ντροπή» εδώ και πολλά χρόνια υιοθετείται πολύ πιο εύκολα αν οι απολαβές είναι καλές, ώστε όταν κοιτάς το πορτοφόλι σου να μην ντρέπεσαι (για τη δουλειά). Σε τελική ανάλυση η προσωπική αξιοπρέπεια είναι ακριβώς αυτό. Προσωπική! Δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο, ούτε στα είκοσι μου, αλλά - από την άλλη - θα πείτε κι εσείς «δημοσιογράφος είσαι, κάτι θα έχεις να ντρέπεσαι κι εσύ». Πιθανότατα ναι. Αφήστε που αν οι αποδοχές του κολυμβητή σερβιτόρου είναι κοντά στις 3.000 ευρώ (μπα…) ή και κάτι λιγότερο, σκέφτομαι αρκετούς συναδέλφους που θα προτιμούσαν αυτή την υγρασία, από μια διαφορετική που βιώνουν. Πάμε παρακάτω…
Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη μέθοδος παροχής υπηρεσιών είναι νόμιμη ή παράνομη. Αν τηρούνται τα σχετικά πρωτόκολλα. Υγειονομικά και ασφάλειας. Μπορεί ο σερβιτόρος να έχει δηλωθεί ως ναυαγοσώστης και να υποστηρίξει κάποιος ότι έτρεξε να σώσει τους («πρώτο τραπέζι πίστα») τουρίστες από την αφυδάτωση και την ασιτία. Εσείς νομίζετε ότι κάνω πλάκα, αλλά την πλάκα σε αυτή τη χώρα κυρίως μας την κάνουν, παρά την κάνουμε.
Τέλος πάντων, δύσκολα θα απαγορεύσεις σε κάποιον να κάνει κάτι που του αποφέρει καλή αμοιβή και κινείται στο όριο της νομιμότητας. Δεν μπορείς το απαγορεύεις με επιτυχία σε αυτούς που κάνουν διάφορες δουλειές που είναι όντως ντροπή. Εδώ θα κολλήσουμε; Μπορούμε, όμως, κάλλιστα να «κολλήσουμε» στο ότι, όλο αυτό το σκηνικό στη Ρόδο, δεν θα υπήρχε καν αν - πολύ απλά - είχε τηρηθεί η νομοθεσία. Αυτή που ορίζει την παραχώρηση του αιγιαλού και της παραλίας για τουριστικές χρήσεις και πουθενά δεν αναφέρεται σε τέτοιου είδους κατασκευές, όπως αυτές που είδαμε μέσα στη θάλασσα.
Οπότε, αν ο «επαγγελματίας του τουρισμού» δεν είχε κάνει ό,τι γουστάρει, δεν θα είχαμε τις εικόνες που έφεραν τις αντιδράσεις. Μήπως λοιπόν οι αντιδράσεις, πιάνοντας το νήμα από την αρχή, αφορούν κάτι άλλο; Το «εδώ θα κολλήσουμε τώρα;» που αναφέρθηκε παραπάνω; Γιατί είναι σαφές ότι πλέον όσον αφορά (και) το τουριστικό σκέλος δεν κολλάμε πουθενά.
Όχι εμείς, αλλά πολλοί επιχειρηματίες του τουρισμού στην Ελλάδα, οι οποίοι κάνουν ό,τι γουστάρουν αφού ο αρμόδιος για να βάλει φρένο, δεν βλέπει. Δεν το κάνει επειδή τυφλώθηκε πραγματικά, επειδή είναι ηλίθιος, επειδή τα παίρνει κάτω από το τραπέζι ή επειδή στο όνομα της ανάπτυξης του τόπου κάνει την παλαβή για να λειτουργήσει όλο το «σύστημα»; Μπορεί κάτι από όλα αυτά, πιθανότατα και όλα μαζί.
Άλλωστε η υπόθεση μοιάζει χαμένη από την αρχή από τη στιγμή που η (κάθε) «τοπική κοινωνία» είναι στη συντριπτική της πλειοψηφία υπέρ της παράβασης για το… καλό (το οικονομικό) του τόπου. Όποιος πάει πραγματικά να ελέγξει τη νομιμότητα σε αυτές τι περιπτώσεις μπορεί να εξασφαλίσει και ένα μήνα αναρρωτική, όπως ο αρχαιολόγος στη Μύκονο. Η ίδια λογική που λέει ότι «θα φτιάξουμε μια παράνομη χωματερή να πετάμε τα μπάζα μας γιατί… είναι ο τόπος μας και έτσι γουστάρουμε» έχει παντού την έκφρασή της. Γιατί, αν το έκανε μόνο ένας επιχειρηματίας και οι άλλοι πατούσαν πόδι, ασφαλώς η παρανομία δεν θα προχωρούσε μαζικά. Αλλά ο πρώτος δίνει το μήνυμα στους υπόλοιπους.
Βέβαια, θα ακούσουμε πως… παραείμαστε ευαίσθητοι με τέτοια θέματα. Αυτό είναι η άποψη που διαμορφώνεται εσχάτως, από γίγαντες του πνεύματος και της επιχειρηματικότητας. Όπως κάποιος (ονομαστός) αρθρογράφος που θα μας πει ότι τέτοιου είδους υπηρεσίες είναι ακριβές, οπότε δεν μας πέφτει λόγος και να πάμε να πάρουμε καφέ σε καμιά καντίνα σε πιο φτηνό νησί αντί να φωνασκούμε.
Όπως ο Θάνος Τζήμερος που οργίστηκε με τη φασαρία και ήταν έξαλλος (εκ νέου) στο Twitter γιατί εδώ απαγορεύονται οι κατασκευές μέσα στη θάλασσα (όχι ένα τραπεζάκι αλλά καμιά βίλα διώροφη) αντίθετα με την… Πολυνησία που (λέει) τη θαυμάζουμε. Για τις ομορφιές της που τις συνδυάζει και με «λογικούς» μισθούς, υποθέτω. Σίγουρα οι Πολυνήσιοι θα βουτάνε με τον δίσκο για λιγότερα ευρώ.
Τελικά, μέσα σε αυτή τη θάλασσα τουριστικής «ανάπτυξης», δημιουργικής επιχειρηματικής ασάφειας, γλυκά διακριτικής παρουσίας των αρχών, ακραία φιλόξενης εξυπηρέτησης και υπενθύμισης ότι είμαστε ιθαγενείς «πλεμπαίοι», υπάρχει ακόμα μια φράση που μπορεί να περιγράψει 100% την κατάσταση που θέλουν, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, να επικρατεί. «Σκάσε και κολύμπα»! Με έμφαση στο «σκάσε»…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
