Στην ταλαιπωρημένη κοινωνία του 2012, ο φιλελεύθερος και πιθανώς ακραία ρεαλιστής σε κάποια ζητήματα, Θάνος Τζήμερος, είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος το οποίο ως ένα βαθμό τον εμπιστεύτηκε με τη ψήφο του. Ήταν άλλωστε 135.965 οι συμπολίτες μας που στάθηκαν στο πλευρό του σε εκείνες τις εκλογές, άσχετο αν στην πορεία έγιναν 98.000, 28.000, 41.000. Στον πρώτο γύρο της πρόσφατης αναμέτρησης, ο Τζήμερος άγγιξε το 0,81% με 48.087 ψήφους ενώ στο δεύτερο γύρο απέσυρε την υποψηφιότητά του.
Έκτοτε, μας χαρίζει μόνο στιγμές ετεροντροπής, θλίψης και οπισθοδρόμησης. Τα δύο τελευταία παραδείγματα, πιθανώς και τα πιο τρανταχτά, έφεραν τον σεξιστικό εαυτό του στο προσκήνιο, αφού αρχικά αναρωτήθηκε πως μία άγαμη και άτεκνη γυναίκα θα αναλάβει το Υπουργείο Οικογένειας και στη συνέχεια τα… έβαλε με το ντύσιμο της Τζώρτζια Κεφαλά στην ορκωμοσία της νέας Βουλής.
Δύο ξεχωριστές περιπτώσεις με ένα κοινό παρονομαστή. Το πάθος του Θάνου Τζήμερου για δημοσιότητα. Είναι σαφές πως αυτές οι τοποθετήσεις είναι «η δύναμή του» και το μοναδικό αποκούμπι του να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Η πολιτική του καριέρα φαίνεται πως τελείωσε και ο ίδιος φαίνεται να μην μπορεί να αποδεχθεί την αφάνεια. Η δημοσιότητα όμως που λαμβάνει σε κάθε του τοποθέτηση είναι η δική του, άχαστη στρατηγική. Όσο προκαλεί, τόσο τα media χορεύουν στο ρυθμό του και ο ίδιος «ψαρεύει» από τη μεγάλη -όπως φάνηκε- δεξαμενή της ακροδεξιάς.
Αν ο ίδιος δεν έριχνε στην πυρά την Σοφία Ζαχαράκη επειδή τόλμησε να μην έχει παιδιά ως Υπουργός Οικογένειας ή δεν έκρινε τη βουλεύτρια της Πλεύσης Ελευθερίας για το ντεκολτέ της στην ορκωμοσία, θα παρέμενε φυσικά πίσω από το πληκτρολόγιο στο σκοτεινό Twitter.
Το πόσο επικίνδυνη -εκτός από άχαστη- είναι η στρατηγική του Τζήμερου το έχει αποδείξει δυστυχώς πολλές φορές η ιστορία. Με ακραίες θέσεις και επιθέσεις μπήκε στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, η Νίκη, οι Σπαρτιάτες.
Σύμφωνα με τον Holub (1991), “η δημόσια σφαίρα είναι ένα βασίλειο όπου τα άτομα συγκεντρώνονται για να συμμετέχουν σε ανοιχτές συζητήσεις”. Από την άλλη για τον Θάνο Τζήμερο, η ψηφιακή δημόσια σφαίρα είναι η τελευταία του ελπίδα στο να επανέλθει στην επικαιρότητα.
Κάθε μέρα με μία προσπάθεια.
Και ποιος ξέρει αφού τα κατάφεραν οι άλλοι ακραίοι, ίσως τα καταφέρει και αυτός κάποια στιγμή να μπει στη Βουλή.
Holub, R.C. (1991) Jurgen Habermas: Critic in the Public Sphere. Oxford: Routledge.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
