Η Μαρίνα Σάττι πήρε με το «Zari» το πράσινο φως για τον μεγάλο τελικό της Eurovision 2024 αύριο Σάββατο (11/5), δείχνοντας πως το τραγούδι άρεσε όντως στους Ευρωπαίους κάτι που είχε φανεί ήδη από τις αρχές Μαρτίου όταν είχε παρουσιαστεί από την ΕΡΤ.
Βέβαια, προτού προλάβουμε να πανηγυρίσουμε, το ελληνικό Twitter πήρε «φωτιά» με αφορμή τη αντίδραση της Μαρίνας Σάττι στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ. Το χασμουρητό της τραγουδίστριας μεταφράστηκε από τους χρήστες ως ασέβεια προς τη συνάδελφό της και κάπου εκεί άρχισε η… γκρίνια.
Αλλά μήπως είναι η πρώτη φορά; Σχεδόν κάθε χρόνο από τη στιγμή που ανακοινώνεται η ελληνική συμμετοχή μέχρι και μετά τον τελικό της Eurovision, η γκρίνια είναι το μόνο σίγουρο που τη συνοδεύει πιστά όλες τις ώρες. Είτε είναι κάτι όντως σημαντικό είτε κάτι ασήμαντο που φυσικά θα μετατραπεί σε «μεγάλο και σημαντικό», οι Έλληνες Eurofans κάτι θα βρουν για να γκρινιάξουν, να ξαναγκρινιάξουν και φυσικά να μην ξεχάσουν να… γκρινιάξουν.
Τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται κυρίως μέσω social media όπου στην ενότητα των σχολίων στήνονται ομηρικοί καυγάδες μεταξύ χρηστών, έχοντας αντικαταστήσει επάξια τις παλιές τις «ορθόδοξες» μεσημεριανές εκπομπές της Τατιάνας Στεφανίδου και της Χριστίνας Λαμπίρη που είχαν παραδοσιακά τέτοιες ημέρες αξιοθαύμαστα ανεξάντλητη θεματολογία στη λεγόμενη εθνική υπόθεση «Eurovision».
Και αν κάποιος θεωρεί υπερβολικά τα παραπάνω, αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά από όσα έχουν ακουστεί για το Zari φέτος: πρώτα χαρακτηρίστηκε «μουσικός αχταρμάς», στη συνέχεια αμφισβητήθηκε το κατά πόσο θα μπορέσει να βγάλει η Σάττι τις ψηλές νότες, ενώ η τραγουδίστρια δέχτηκε «βέλη» για την περιβόητη φράση με τον φραπέ, την πλαστική καρέκλα και την Ελλάδα που εκεί βέβαια, μάλλον κάπου το χάσαμε όλοι μαζί στη μετάφραση.
Οι αγγλικοί στίχοι που έφεραν χρόνια γκρίνια
Όσο και αν (δικαίως) αποθεώνεται η «βασίλισσα της Ευρώπης» Έλενα Παπαρίζου για το «My Number One» και το «Die For You» που μας έκανε περήφανους και σόλο και ως Antique, ποιος ξεχνάει όλη τη γκρίνια που είχε πέσει τότε επειδή τα τραγούδια - και κυρίως το My Number One - είχαν αγγλικό στίχο;
Τόνοι μελάνι είχαν χυθεί και πολλές ώρες τηλεοπτικού χρόνου είχαν σπαταληθεί για αυτό το θέμα. Φυσικά, το θέμα του αγγλικού στίχου αποδείχθηκε για πολλά χρόνια αγαπημένο θέμα για ανάλυση και γκρίνια μέχρις ότου μάλλον κούρασε, ενώ ευτυχώς για εμάς στην πράξη η Έλενα Παπαρίζου άνοιξε τον δρόμο αφού το παράδειγμά της ακολούθησαν πολλοί στη συνέχεια.
Ένα ακόμα θέμα που έχει τραβηχτεί από τα μαλλιά είναι το θέμα του εθνικού τελικού. Όταν γινόταν παλαιότερα εθνικός τελικός, τα σχόλια αφορούσαν τα λεφτά που ξοδεύονταν για τη διοργάνωσή του και όχι μόνο, ενώ την ίδια στιγμή όποτε έχει γίνει απευθείας ανάθεση χωρίς εθνικό τελικό, δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι η ΕΡΤ θα έπρεπε να είχε κάνει και να επιλέξει το κοινό τραγούδι.
Ένα ακόμα ενδεικτικό παράδειγμα Eurovisionικής γκρίνιας ήταν το 2006 το βίντεο κλιπ του «Everything» της Άννας Βίσση, το οποίο είχε ανάψει «φωτιές». Σύμφωνα με το σενάριο, ένας οδηγός νταλίκας είχε θωπεύσει την τραγουδίστρια με αποτέλεσμα να σχολιάζεται πως αυτή η εικόνα θα βλάψει την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Μάλιστα, ο ντόρος ήταν τέτοιος που τον σατίρισε μέσα από το «Παραπέντε» ο Γιώργος Καπουτζίδης, ο οποίος εκείνη τη χρονιά ήταν ο σχολιαστής της ΕΡΤ μαζί με τη Ζέτα Μακρυπούλια.
Αρκετές επιλογές τραγουδιστών έχουν αμφισβητηθεί μέχρι να μας… φέρουν μια καλή θέση, οπότε και τους αποθεώνουμε, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν λίγοι εκείνοι που γκρίνιαζαν επειδή η ΕΡΤ είχε επιλέξει να μας εκπροσωπήσουν νεαροί καλλιτέχνες που δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα. Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους, βλέπε Stefania και Αμάντα Γεωργιάδη, οι οποίες μας έβαλαν στη δεκάδα, εν μέσω ενός overdose γκρίνιας για την οποία, ναι, υπάρχει μερίδα κοινού που δεν έχει καμία όρεξη.
Η κίνηση - ματ του Ρουβά που αφόπλισε τους πάντες
Σε αυτό το σημείο λοιπόν μια εύλογη απορία: Είναι προφανές ότι δεν γίνεται να μας αρέσουν όλες οι επιλογές κάθε χρόνο και αυτονόητο ότι θα σχολιαστεί κάτι που δεν αρέσει, όπως και τα όποια κακώς κείμενα, αλλά μας είναι τόσο δύσκολο να πούμε ένα απλό «καλή επιτυχία», ακόμα και αν δεν το εννοούμε; Δεν είναι προτιμότερο από το να βλέπουμε στο Twitter σχόλια που εύχονται να πατώσει η ελληνική συμμετοχή ή να μπαίνουν και να κράζουν την ελληνική συμμετοχή στην επίσημη σελίδα της Eurovision στο Instagram, όπως έγινε φέτος με το Zari;
Ίσως κάτι ήξερε ο Σάκης Ρουβάς το 2009 όταν με το «This Is Our Night» δεν κατάφερε να φέρει πρωτιά ή έστω μια θέση στην τριάδα - όπως ήλπιζαν όλοι - όταν γνωρίζοντας μάλλον τι τον περιμένει μετά την κατάληψη της έβδομης θέσης, έδειξε στις κάμερες τις φλέβες στα χέρια του και έδωσε το ελεύθερο σε όλους να του πιουν το αίμα γιατί όπως είχε πει τότε χαρακτηριστικά έχει «μπόλικο». Αυτό και αν είναι κίνηση - ματ που αφόπλισε τους πάντες.
Όχι, βέβαια, ότι δεν είχαν βρεθεί ήδη κάποιοι που είχαν προλάβει να σχολιάσουν την ελληνική σημαία που φαινόταν σε κάποιο σημείο κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του στη σκηνή και είχαν υποστηρίξει ότι ήταν λες και την έβαλαν σε φέρετρο. Αν μη τι άλλο, από ευρηματικότητα στην γκρίνια, πάμε καλά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
