Σήμερα το πρωί είναι σαν ξυπνήσαμε, να βουρτσίσαμε τα δόντια μας και να πλύναμε το πρόσωπό μας αναμένοντας τα νέα για την κυβερνητική σύνθεση του νέου Πρωθυπουργού της χώρας, Στέφανου Κασσελάκη. Δεν θέλει και πολύ να μπερδευτείς μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό (λατρεύω αυτές τις λέξεις) ειδήσεων και εικόνων.
Αν μη τι άλλο είναι τρομερή επικοινωνιακή επιτυχία να ασχολείται όλη η χώρα με τις εσωκομματικές σου διαδικασίες. Ιδίως για ένα κόμμα που υπέστη δύο διαδοχικές εκλογικές συντριβές.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι τη χώρα την κυβερνάει ακόμα η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς και ότι υπάρχει μία απόλυτη δεξιά ηγεμονία η οποία το πιθανότερο είναι ότι θα επιβεβαιωθεί σε λίγες ημέρες, στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εκεί όπου παραδοσιακά φαίνεται το ελλιπέστατο ρίζωμα του ΣΥΡΙΖΑ με τις γειτονιές.
Ο Κασσελάκης και ο Μάο
Πλάι όμως στις θριαμβολογίες των υποστηρικτών του Στέφανου Κασσελάκη, υπάρχει μία εξόχως συναισθηματική αντίδραση που εσχατολογεί πάνω από το «κουφάρι» του ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας -για ακόμα μία φορά- για το περίφημο τέλος της αριστεράς. Η ροπή της αριστεράς προς το δράμα εξάλλου δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Στα 33 μου έχω ακούσει αυτό το τέλος 5-6 φορές.
Πετρέλαιο αυτής της εσχατολογίας είναι αρχικά το οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με τη ριζοσπαστική αριστερά. Όχι βέβαια ότι δεν είχε εκφραστεί ξανά και ξανά και ξανά από την ηγεσία του η ανάγκη στροφής του κόμματος προς το κέντρο, η απαραίτητη «διεύρυνση», οι αναφορές σε «παράταξη» και η αυτοτοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ως συνεχιστή του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ας το ομολογήσουμε ότι εδώ και αρκετά χρόνια η σύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά ήταν ζήτημα ορισμών.
Αν, λοιπόν, κάποιος είδε με ανήσυχα μάτια αυτή την περίφημη στροφή προς το κέντρο μάλλον πρέπει να αλλάξει τον browser του. Η στροφή μετράει χρόνια και είναι μέρος μίας αυτοεκπληρούμενης προφητείας που λέει ότι «δεν είσαι κυβερνητικός αν δεν κάνεις στροφή στο κέντρο».
Νομίζω όμως ότι η ανάγνωση αυτή αφορά ελάχιστους, τουλάχιστον εντός του κόμματος. Για όσους είναι εκτός είναι μία συνεπέστατη και σεβαστή στάση που δεν ξεκίνησε χθες. Στην πραγματικότητα υπάρχει ανησυχία -πολύ λογική αν με ρωτάτε- για τον τρόπο που εξελέγη ο Στέφανος Κασσελάκης. Ή μάλλον για τον τρόπο που δεν εξελέγη ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπερνώντας ουσιαστικά την κομματική επετηρίδα.
Δεν πάτησε το μοκασίνι του σε ούτε μία πορεία για το Πολυτεχνείο. Δεν τσακώθηκε ποτέ για τον Μάο και την κολεκτιβοποίηση ούτε κατέβασε αφίσες της ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο. Δεν θα καταλάβει το αστείο για τους τροτσκιστές ούτε εκείνο για το κινηματικό μισάωρο. Δεν έχει μπει στις διάφορες ζυμώσεις και σίγουρα δεν έχει φάει το ξύλο του να αντιπροσωπεύουν οι ιδέες σου το 3% της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι αυτό το τέλος της αριστεράς;
Όπως διάβασα πολύ εύστοχα, χθες είχαμε μία περίπτωση κρίσης ενός ολόκληρου καθεστώτος γνώσης. Και είναι πολύ λογικό κάθε τέτοια κρίση να δημιουργεί άγχος και ανησυχία. Πρέπει όμως να έρθουμε όλοι μπροστά σε αυτή τη νέα κατάσταση με ψυχραιμία και προσπαθώντας να την αναλύσουμε μήπως και την κατανοήσουμε.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αυτή τη στιγμή εν πολλοίς κάτι το άγνωστο. Επομένως λειτουργεί ως ένα δοχείο για να πέσουν επάνω του όλες οι προβολές του κόσμου. Άλλοι να τον βλέπουν ως Μεσσία και άλλοι ως Σατανά, άλλοι ως μέγα στρατηλάτη και άλλοι ως καταστροφέα, άλλοι ως νέο Τσίπρα και άλλοι ως νέο Γκορμπατσόφ.
Πολλοί μιλούν για δείγματα προσωπολατρείας που είναι τελείως ξένα προς την αριστερά. Αφενός ότι η προσωπολατρεία είναι ξένη στην αριστερά είναι ανέκδοτο. Αφετέρου, αν το δούμε με τα κλασικά και παραδοσιακά αναλυτικά εργαλεία, πράγματι έχουμε μία νίκη της εικόνας απέναντι στην ουσία. Αν τέλος πάντων σημαίνει κάτι αυτή η διάκριση.
Όσο λιγότερο πιστεύεις ότι η πολιτική επηρεάζει τη ζωή σου, τόσο περισσότερο τη βλέπεις ως κάτι αυτόνομο και άσχετο από αυτή. Πας στην κάλπη και ψηφίζεις για content και η αλήθεια είναι ότι κοιτώντας το ως τηλεθεατής, ο Στέφανος είχε να δώσει πολύ περισσότερο content από ό,τι θα έδινε η σοβαρή και μετριοπαθής Έφη Αχτσιόγλου. Ούτε αυτό όμως είναι καινούργιο και ξένο από την πολιτική. Είναι ξένο με τις διακηρύξεις της αριστεράς αλλά όχι απαραίτητα με την ιστορία της.
Το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε πού ακριβώς θα καθίσει η μπίλια με τη βεβαιότητα ότι καμία αριστερά δεν πέθανε χθες το βράδυ. Και δεν βλέπω τίποτα πιο προσωπολατρικό από το να πιστεύεις ότι η εκλογή ενός προσώπου, πολλώ δε μάλλον με αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να διαλύσει άπαξ δια παντός την αριστερά.
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για έναν χώρο που έχει περάσει πολύ δυσκολότερες συνθήκες από τις οποίες έμεινε ζωντανή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
