«Φουρνιστά λαθροπιθήκια». Αυτός είναι ο τρόπος που ένας συμπολίτης και συνάνθρωπός μας υποδέχτηκε τα νέα ότι 18 άνθρωποι,18 μετανάστες, βρέθηκαν απανθρακωμένοι σε δάσος του Έβρου.
«Στα καλά νέα της ημέρας» πανηγύριζε μία άλλη για τη μία στιγμή φωτός μέσα στη μαυρίλα. Δεκάδες άλλα σχόλια για «θεία δίκη», εκδηλώσεις αδιαφορίας ή και πανηγυρισμοί.
Τα σχόλια αυτά συνόδευαν τη θεωρία ότι τις φωτιές στον Έβρο τις βάζουν οι «λαθρομετανάστες». Δεν ήταν τραγωδία, ήταν απόδοση δικαιοσύνης.
Έχουμε αποδείξεις, λέει ένας άλλος και ποστάρει μία φωτογραφία με κάποια μαζεμένα ξύλα σε ένα δάσος. Αυτή η φωτογραφία δεν έχει τίποτα που να δείχνει ότι αφορά εμπρησμό και κυρίως δεν έχει τίποτα που να δείχνει ότι είναι στην Ελλάδα, στον Έβρο, και όχι σε κάποιο κάμπινγκ του Καναδά όπου έψηναν marshmallows. Δεν έχει καμία σημασία. Η απόδειξη είναι απόδειξη.
Ένας άλλος ποστάρει δορυφορικές φωτογραφίες της NASA (!) οι οποίες δείχνουν μία παράξενη παράταξη των εστιών την ώρα που μία καθώσπρέπει κυρία σχολιάζει ότι έχουν συλληφθεί 31 μετανάστες και αναμένεται, λέει, σύντομα να ομολογήσουν τις αισχρές τους πράξεις.
Από κάτω άλλος έλεγε ότι αυτοί που κάηκαν, κάηκαν στην προσπάθεια να βάλουν πυρκαγιά. Και οι 18 μαζί.
Κοινωνίες παρακμής
Κάπου στο εμβληματικό έργο του, το Foundation, ο Asimov περιγράφει μία ετοιμόρροπη διαγαλαξιακή αυτοκρατορία της οποίας οι δισεκατομμύρια κάτοικοι έχασαν κάθε ελπίδα για το μέλλον, οπότε οι πολίτες της μπήκαν στη διαδικασία και άρπαζαν ο καθένας ό,τι μπορούσε.
Πού να βρεθεί η αλληλεγγύη για 18 καμένα σώματα που είχαν φίλους, όνειρα, οικογένειες;
Μπορεί να φαίνεται παράξενο και πρωτόγνωρο. Μπορεί να γεμίζει απελπισία το μέγεθος του μίσους για τον συνάνθρωπο αλλά δεν είναι και τόσο. Μία ακόμα θηριώδης πυρκαγιά σε μία εθνικά ευαίσθητη περιοχή η οποία μάλιστα έχει πράγματι φορτωθεί μεγάλο μέρος της διαχρονικής ανικανότητας του ελληνικού κράτους να διαχειριστεί το μεταναστευτικό. Η σύνδεση ήταν πολύ εύκολη.
Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι τα πολύ ισχυρά δίκτυα που έχει φτιάξει η ακροδεξιά και το γεγονός ότι ολόκληροι πληθυσμοί είναι εκτεθειμένοι στα δίκτυα αυτά έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε τους πλασάρουν.
Το πραγματικά σοκαριστικό από την άλλη είναι η ευκολία με την οποία άνθρωποι με τα στοιχεία τους, με τα πρόσωπά τους, με τα παιδιά τους δηλώνουν χαρούμενοι με την είδηση ότι άνθρωποι που δεν γνώριζαν καν κάηκαν ζωντανοί.
«Άσε ρε ψυχοπονιάρη», ακούω να λέει ένας από αυτούς τους συμπολίτες μας που διαβάζουν αυτές τις γραμμές οι πιο ευγενικοί από αυτούς, οι άλλοι θα εύχονται καρκίνο στην οικογένειά μου.
Σε μία αποκτηνωμένη κοινωνία, ψυχοπονιάρης είναι αυτός που δεν πανηγυρίζει που καίγονται ζωντανοί άνθρωποι. Όσοι μάλιστα έχουν και το θράσος να προσπαθούν κάπως να τους βοηθήσουν, είναι πράκτορες.
Τόσο μακριά και τόσο κοντά
Οι εμβληματικές γιαγιάδες που τάιζαν το βρέφος μίας προσφύγισσας έχουν δυστυχώς φύγει και οι τρεις από τη ζωή. Ίσως, βέβαια γλύτωσαν το ψηφιακό λιντσάρισμα ότι από κάπου τα παίρνουν και βοηθούν. Δεν γίνεται να βοηθάς συνάνθρωπο αν δεν τα παίρνεις από κάπου. Τους φαίνεται αδιανόητο κάτι τέτοιο.
Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε για την ιστορία είναι ότι αυτή κάνει κύκλους. Ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όμως, ιδίως μετά τις φιλελεύθερες ουτοπίες που ακολούθησαν την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, είναι ότι θεωρούμε ότι οι κοινωνίες κινούνται δεδομένα προς την εξέλιξη, προς το καλύτερο.
Πριν λίγα χρόνια θα μας φαινόταν τόσο ξένο που σε άλλες, μεσαιωνικές εποχές άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί σε μία τελετουργία που γινόταν δημόσιο θέαμα στην πλατεία του χωριού.
Σήμερα αρκεί να απλά να διαβάσεις μερικά σχόλια στο Facebook και στο Twitter για να καταλάβεις ότι απέχουμε ακόμα αλλά η απόσταση κάπως έχει μικρύνει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
