Ως εισαγωγικό σημείωμα για τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά. Δεν έχει σημασία, ωστόσο. Αυτό που έχει αξία είναι να γίνει μια σύγκριση με τη δική μας εποχή προκειμένου να αντιληφθούμε το τι πραγματικά ήταν ο συγκεκριμένος υπεραθλητής: Ακόμα και σήμερα είναι μαζί με τον Πύρρο Δήμα ο Έλληνας αθλητής με τα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια! Μέχρι που η Βούλα Πατουλίδου κέρδισε το χρυσό το 1992 στη Βαρκελώνη ήταν ο μοναδικός Έλληνας που είχε κερδίσει χρυσό μετάλλιο στον στίβο! Αυτός ήταν ο αθλητής Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, ο οποίος μια ημέρα σαν σήμερα κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης. Ο άνθρωπος Κωνσταντίνος Τσικλητήρας ήταν ακόμα πιο σπάνιος...
Ο θρυλικός υπεραθλητής
Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας γεννήθηκε στην Πύλο, στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της περιοχης. Ο ψηλόλιγνος Κωνσταντίνος έδειξε αμέσως την έφεση που είχε στον αθλητισμό. Εκμεταλλευόταν την αλτικότητα και την ευλυγισία που είχε και υπερπηδούσε οποιοδήποτε εμπόδιο έβρισκε μπροστά του. Κορυφαίο παράδειγμα η... μάντρα του σπιτιού του. Σπάνια έμπαινε από την πόρτα. Προτιμούσε να πηδάει τη μάντρα!
Στα 17 του και έχοντας ύψος 1,90 μ. φεύγει για την Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει. Τον κέρδισε ο αθλητισμός, όμως. Μεγάλη του αγάπη ο στίβος. Πηγαίνει στον Πανελλήνιο όπου προπονείται σκληρά σε καθημερινή βάση.
Το 1906 είχε την πρώτη επιτυχία, καθώς κατέκτησε την τρίτη θέση στο μήκος άνευ φοράς στους Πανελληνίους Αγώνες με επίδοση 2.83 μ.το 1907 κατακτά τρία χρυσά μετάλλια στους Πανιώνιους Αγώνες της Σμύρνης: στο άλμα εις ύψος με 1.65 μ., στο ύψος άνευ φοράς με 1.40 μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.14 μ. Την επόμενη χρονιά έρχεται η μεγάλη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, όταν κερδίζει δύο αργυρά μετάλλια: στο ύψος άνευ φοράς με 1.55 μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25 μ. Πέρα από όλες τις επιτυχίες, το 1908 έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας μιας ομάδας που ιδρύθηκε εκείνη την εποχή. Του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών (ο πρόδρομος του Παναθηναϊκού).
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912, μια ημέρα σαν σήμερα (βάσει του Γρηγοριανού ημερολογίου), κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς με 3.37 μ. (παγκόσμιο ρεκόρ του ιδίου με 3.47 μ. από την 1η Απριλίου) και χάλκινο στο ύψος άνευ φοράς με 1.55 μ., αφού χρειάστηκε να δώσει σκληρή μάχη και στα δύο αγωνίσματα με τους αδελφούς Άνταμς από τις ΗΠΑ.
Ο κόσμος του αθλητισμού τον αποθεώνει. Στη Σουηδία τον αντιμετωπίζουν σαν υπεραθλητή. Στην Ελλάδα τον υποδέχονται σαν ήρωα. Η Αθήνα «γκρέμισε τα τείχη της» για να τον υποδεχθεί. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε στον Σταθμό Λαρίσης και τον αποθέωσε μόλις έφτασε. Λέγεται πως τον σήκωσαν στα χέρια και τον πήγαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου, στο Πεδίον του Άρεως, όπου είχε μαζευτεί κι άλλος κόσμος. Δυστυχώς, ωστόσο, και για τον ίδιο και για τον κόσμο του αθλητισμού και για την Ελλάδα, περίπου δυο μήνες μετά τον θρίαμβο της Στοκχόλμης, ξεσπά ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος.
Το τραγικό και άδοξο τέλος ενός ήρωα
Με το ξέσπασμα του πολέμου ο Τσικλητήρας δεν το σκέφτεται καθόλου. Πηγαίνει στο γραφείο κατάταξης στην Καλαμάτα και δηλώνει παρών. Το όνομά του, ωστόσο, είναι αυτό ενός ήρωα και έτσι αντί για το μέτωπο τον στέλνουν στο Φρουραρχείο της Αθήνας. Εκείνος απογοητεύεται. «Εγώ πηγαίνω ως σιτιστής του λόχου και με τον βαθμόν του επιλοχία, και ως εκ τούτου θα είμαι εκτός μάχης. Εγώ δε ατομικώς καθόλου δεν ευχαριστήθηκα, αλλά μόνον και μόνον επήγα δια να είστε ήσυχοι εσείς. Εδώ εις Αθήνας ήμουν καταστεναχωρημένος, διότι με γνωρίζουν όλοι και μου λέγουν "Εσύ ακόμη εδώ;’". Ήτο μεγάλη ντροπή. Δεν θέλω να λέτε ότι πηγαίνω σιτιστής εις τον πόλεμον», γράφει στους γονείς του.
Ο Τσικλητήρας παρά τους κινδύνους θέλει να τιμήσει τη σχέση που είχε με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ο προπάππους του Ολυμπιονίκη ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσφέροντας όλη την περιουσία του στον αγώνα. Ο Γέρος του Μοριά για να τον τιμήσει βάφτισε τον γιο του. Τον παππού, δηλαδή, του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα! Πάνω απ' όλα, όμως, θέλησε να δώσει το καλό παράδειγμα. Να πάει αυτός στο μέτωπο. Ο ολυμπιονίκης. Και αν πάει αυτός θα ακολουθήσουν και άλλοι.
Μετά από πίεση που άσκησε στους ανωτέρους του κατάφερε να φτάσει μέχρι το Μέτσοβο την εποχή, μάλιστα, που ο Ελληνικός Στρατός έδινε την περίφημη μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ο πρίγκιπας Νικόλαος, ωστόσο, που ήταν φίλος του και μεγάλος θαυμαστής του, είχε δώσει ρητή εντολή να κάνει οποιαδήποτε δουλειά αρκεί να μένει μακριά από τις μάχες. Εκεί, στην πρώτη γραμμή, ωστόσο, προσβλήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα από μηνιγγίτιδα. Ο πρίγκιπας Νικόλαος έδωσε εντολή για άμεση μεταφορά του αρρώστου στην πρωτεύουσα, ήταν όμως πολύ αργά. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1913 ο ήρωας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, σε ηλικία μόλις 25 ετών.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
