Ο Αύγουστος στου 1940 ήταν ένας εξαιρετικά περίεργος μήνας. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έκλεινε περίπου ένα χρόνο από την έναρξή του και οι Έλληνες ήξεραν ή υποψιάζονταν πως αργά ή γρήγορα η χώρα μας θα έμπαινε και αυτή στην ένοπλη σύρραξη. Παρ' όλα αυτά, όμως, ήταν καλοκαίρι. Η διάθεση ήταν χαλαρή και όλοι ήθελαν να αφήσουν πίσω τους τέτοιους προβληματισμούς και να περάσουν καλά. Η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου ήταν μια καλή ευκαιρία. Το «Πάσχα του καλοκαιριού» προσφέρεται για στιγμές χαλάρωσης. Οι Ιταλοί, ωστόσο, είχαν διαφορετική άποψη.
Μια ημέρα σαν σήμερα αποφασίζουν να χτυπήσουν προκειμένου να επισπεύσουν την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Βυθίζουν το καταδρομικό «Έλλη» και συνδέουν για πάντα τη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Μια σκοτεινή περίοδος μόλις είχε ξεκινήσει.
Πώς φτάσαμε στη φασιστική πρόκληση
Πολλούς μήνες πριν το ιστορικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940, στην Ελλάδα βρισκόταν σε εξέλιξη ένα πολιτικό και οικονομικό θρίλερ. Με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο διαρκώς να φουντώνει όλοι ήξεραν πως αργά ή γρήγορα η «φωτιά» θα φτάσει και στην πόρτα μας.
Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, ιδεολογικά άνηκε στον Άξονα και αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. «Είπε το “Όχι’” ο μοναδικός Έλληνας που θα μπορούσε να πει το “Ναι”»! Η συγκεκριμένη «αιχμηρή» δήλωση ανήκει στον προπολεμικό κεντρώο πρωθυπουργό και πολλές φορές διατελέσαντα υπουργό, Γεώργιο Καφαντάρη και περιγράφει τη θέση της Ελλάδας. Αδιαμφισβήτητο, επίσης, είναι και το γεγονός πως ο δικτάτορας συνέχισε το έργο (σε ό,τι αφορά την οικονομική εξωτερική πολιτική) των κυβερνήσεων του Βενιζέλου κάτι που κράτησε την Ελλάδα, «δεμένη» στο Βρετανικό άρμα. Επιπλέον, είναι γνωστό πως ο Μεταξάς «διάβασε» καλά την «επόμενη ημέρα» και εκτιμούσε από την αρχή πως Γερμανοί και Ιταλοί, αργά ή γρήγορα θα χάσουν τον πόλεμο.
Όλα τα παραπάνω τα ήξεραν τόσο οι Σύμμαχοι όσο και ο Άξονας. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, ουσιαστικά δε χρειαζόταν καν εκείνο το προσχηματικό τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου. Όλοι ήξεραν πως η Ελλάδα θα είναι στο πλευρό των Συμμάχων όταν θα μπει στον πόλεμο. Και η ώρα εκείνη δε θ' αργούσε να έρθει. Για τους Ιταλούς η Ελλάδα ήταν ένα εμπόδιο στην πρόθεση που είχαν να κυριαρχήσουν στις θάλασσες της Μεσογείου.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις από την πλευρά τους ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, ο τότε αρχηγός του Στόλου, υποναύαρχος Επαμεινώνδας Καββαδίας εξέφρασε τις έντονες αντιρρήσεις του όταν ζητήθηκε από τη διοικούσα επιτροπή του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου η αποστολή ενός πολεμικού πλοίου στο νησί ώστε με την παρουσία του να λαμπρύνει με την παρουσία του τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμή της Παναγίας.
Το υπουργείο Ναυτικών απάντησε θετικά και αγνόησε τα όσα έλεγε ο αρχηγός του Στόλου που ζητούσε τη συγκέντρωση όλων των πλοίων στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας προκειμένου να προστατευτούν από πιθανό χτύπημα των Ιταλών.
Η βύθιση του καταδρομικού «Έλλη»
Περίπου στις 8:30 το πρωί της 15ης Αυγούστου 1940, το κλίμα στην Τήνο ήταν πανηγυρικό. Χιλιάδες κόσμου τόσο στην προκυμαία όσο και κατά μήκος του δρόμου που οδηγεί στο Ναό της Παναγίας περίμεναν τη λιτάνευση της Ιερής εικόνας. Εκείνη την ώρα ακούστηκαν τρεις ισχυρές εκρήξεις. Η πρώτη έπληξε την «Έλλη». Οι άλλες δυο την προκυμαία. Ήταν οι τρεις τορπίλες που εκτόξευσε το ιταλικό υποβρύχιο «Ντελφίνο». Η μία μόνο τορπίλη που βρήκε στόχο, έπληξε καίρια το ελληνικό πολεμικό πλοίο στο μηχανοστάσιο και τις δεξαμενές πετρελαίου. Μία ώρα αργότερα, το «Έλλη» βυθίστηκε. Από την επίθεση του «Ντελφίνο» σκοτώθηκαν ένας υπαξιωματικός και οκτώ ναύτες του «Έλλη», ενώ οι τραυματίες ανήλθαν στους 24. Μία γυναίκα, που βρισκόταν στην παραλία, πέθανε από καρδιακή προσβολή μετά την έκρηξη της δεύτερη τορπίλης στην προκυμαία.
Ο δικτάτορας Μεταξάς, προκειμένου να μην προκαλέσει την Ιταλία, δεν δημοσιοποίησε την έκθεση που αποκάλυπτε ότι πίσω από αυτή την άνανδρη επίθεση βρισκόταν το φασιστικό καθεστώς της γειτονικής χώρας. Το έκανε δυο ημέρες μετά την εισβολή του Οκτωβρίου.
Η διαταγή για τον τορπιλισμό της «Έλλης» δόθηκε από την Ιταλό διοικητή των Δωδεκανήσων Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκι, ηγετικό στέλεχος του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας και πρέπει να ήταν σε γνώση του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Το υποβρύχιο «Ντελφίνο» με διοικητή τον υποπλοίαρχο Τζουζέπε Αϊκάρντι ξεκίνησε από τη ναυτική βάση στο Παρθένι της Λέρου το βράδυ της 14ης Αυγούστου, με αποστολή να πλήξει εχθρικά πλοία στην Τήνο, τη Σύρο και στη συνέχεια να αποκλείσει τη Διώρυγα της Κορίνθου.
Όταν βρέθηκε στην Τήνο θέλησε να τορπιλίσει τα επιβατικά πλοία «Έλση» και «Έσπερος», που μετέφεραν προσκυνητές, αλλά οι Ιταλοί τα θεωρούσαν οπλιταγωγά και συνεπώς εχθρικά. Λίγες στιγμές πριν εξαπολύσει την επίθεση, ωστόσο, από το περισκόπιο ο Αϊκάρντι είδε να μπαίνει στο λιμάνι ένα πολεμικό και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
