Το πώς θα κυβερνήσει, όποιος καταφέρει να το κάνει, είναι πάντα μια υπόθεση. Ούτε και οι πολύ κοντινοί του δεν το γνωρίζουν αυτό, πραγματικά. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι, τουλάχιστον, το γνωρίζει ο ίδιος. Μπορούμε;
Πιθανολογώ ότι αυτοί που κάτι ξέρουν καλύτερα είναι οι υποστηρικτές της καμπάνιας του, οι χορηγοί του, πείτε τους όπως θέλετε. Και όχι δεν αναφέρομαι μόνο στον Στέφανο Κασσελάκη.
Γενικά αν βγάλεις άκρη με το «ποιος στηρίζει», μπορεί να καταλήξεις και στο πως θα κυβερνήσει, ο… υποστηριζόμενος. Αν και τα τελευταία οκτώ χρόνια οι πραγματικές μετατοπίσεις στο μοιρογνωμόνιο της άσκησης της πολιτικής, δεν υπήρξαν τέτοιες που να έχουν πραγματικές επιπτώσεις στην καθημερινή μας ζωή. Προς το καλύτερο εννοείται.
Το ότι δεν πάμε χειρότερα, μπορούμε να το αποδεχθούμε ως «καλύτερο», αποδεχόμενοι ότι φάγαμε πολύ ξύλο για να αποδεχθούμε τις νέες μονάδες… μέτρησης ευμάρειας(;).
Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να τρέχουμε ανέμελοι στα λιβάδια της επικοινωνίας, χωρίς να μας απασχολεί η πραγματική ζωή. Και αν εκεί που τρέχουμε, γελάμε και φτιάχνουμε ανθοδέσμες για τον επόμενο Μεσσία, σκοντάψουμε σε κανένα κόμμα που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, τα έχει αυτά η ταχύτητα των εξελίξεων.
Και η σαφής απόφαση, όλων όσοι εμπλέκονται σε αυτό, ότι δεν θα λείψει πλέον από κανέναν. Ναι για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάω. Απλό μου φαίνεται…
Ο νέος πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης, αν έκανε κόμμα μόνος του, αυτό θα είχε αντιμετωπιστεί πιο σκωπτικά και από το ΕΥ του Ευμορφίδη. Οι μισοί (από τους λίγους που θα είχαν ασχοληθεί) θα τον έβριζαν για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και οι υπόλοιποι γιατί ήρθε ο… «φλώρος το αμερικανάκι» να μας πει κάτι περίεργα ακαταλαβίστικα.
Χαμένος από χέρι. Βρήκε την κατάλληλη πλατφόρμα, την κατάλληλη στιγμή και καβάλησε το κύμα σαν (και όχι «ως») δεινός πολιτικός σέρφερ. Είχε το προφίλ για να το κάνει. Όχι το πολιτικό. Είπαμε να μη λέμε ψέματα μεταξύ μας έτσι;
Οι χαμένοι της υπόθεσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του «εχθρού», δεν συνδέονται πλέον με έναν σχηματισμό στον οποίο νιώθουν πως έχουν κάποια υποχρέωση. Ούτε καν να δείξουν για τα μάτια του κόσμου ότι επιθυμούν την ενότητα. Άλλωστε οι πρώτοι που δεν το επιθυμούν αυτό, είναι οι περισσότεροι από αυτούς που τους ψήφισαν.
Αυτοί αντιμετωπίζουν το αποτέλεσμα όπως και αυτό των εθνικών εκλογών στη λογική «καλά να πάθουν, από εδώ και πέρα, αυτοί που ψήφισαν αυτόν που κέρδισε». Τα γνωστά με το «41τακατό». Το χάσμα στην εσωτερική εκλογική διαδικασία ήταν βαθύ, με ιδεολογικά χαρακτηριστικά από τη μια πλευρά (δεν εξετάζω, σωστά ή λάθος, απλά επισημαίνω) και καθαρά επικοινωνιακά και fast track κόμματος εξουσίας από την άλλη.
Αν οι δύο πλευρές βρεθούν μαζί την επόμενη ημέρα, θα πιστέψω σε όλες τις αμερικάνικες ταινίες για το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αν η κατάσταση ήταν τέτοια ώστε, μέσα στο επόμενος έτος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι εκλογικά ελκυστικός, αλλά και ανταγωνιστικός, θα μπορούσε ίσως να υπάρξει μια κάποια συγκολλητική ουσία.
Αλλά δεν πιστεύω ότι θα το ήθελε και ο νέος πρόεδρος. Ο βαρκάρης της Μακρονήσου Ευάγγελος Αποστολάκης έδωσε από νωρίς σήμερα το μήνυμα: ««Ούτε τάσεις, ούτε φατρίες, ούτε επαναστάσεις μέσα στο κόμμα, ούτε εσωτερική αντιπολίτευση». Σωστά και μοίραζε και 10-20Φ ναύαρχε θα πρόσθετα εγώ.
Το αν θα αντιμετωπίσει η κοινωνία με πραγματικό ενδιαφέρον και σοβαρότητα τη νέα κατάσταση στο κόμμα της (θυμίζω) αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και αν λέγεται αύριο-μεθαύριο αυτό, θα εξαρτηθεί από τη σοβαρότητα που θα επιδείξει το ίδιο υπό τη νέα ηγεσία.
Από όσα ειπώθηκαν από εξέδρας το βράδυ της Κυριακής και είχαν ένα ιδιαίτερο χρώμα άλλων (κινηματογραφικών) εποχών, αυτό που κρατάω είναι μόνο το «Πάμε με ευγένεια από εδώ και πέρα» του νέου αρχηγού και το γράφω ειλικρινά.
Ασφαλώς και ναι, είναι σε μεγάλο βαθμό βαθιά ασόβαρο το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ένα μέρος του κυβερνάει και η εξουσία σε κάνει να βλέπεις και το κλόουν, υποψήφιο για Όσκαρ. Στρεβλό, αλλά αληθές.
Οπότε ας μιλήσουμε για αυτούς που θα πάνε να κάνουν την ανατροπή. Δεν υπάρχει ουδεμία ένδειξη ότι θα πάνε να το κάνουν διαφορετικά. Αντίθετα, θα έλεγα ότι θα πάμε σε ακραίες κινηματογραφικές παραγωγές. Μεταξύ μας βέβαια μπορούμε να μιλάμε με ωραία συνθήματα, ισότητα, παγκόσμια ειρήνη κλπ.
Αλλά αυτό που ζήτησαν σαφέστατα οι νικητές ψηφοφόροι ήταν: «Στέφανε γερά, κυβέρνηση ξανά». Μεγάλε κάντο το θαύμα σου και δεν μας ενδιαφέρει και πως θα το κάνεις, είναι η εντολή. Εμείς Μεσσία ψάχνουμε και όχι ιδεολογικό καθοδηγητή. Έντιμο…
Μέσα σε όλα αυτά τα πρωτόγνωρα, πολύ ενδιαφέρονται και (επαγγελματικά) διασκεδαστικά πάντως, αυτό που με έχει πραγματικά εκπλήξει είναι το κύμα στα social media που λέει ότι πίσω από όλα αυτά, ιθύνων νους είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο οποίος από το βράδυ της Κυριακής κάθεται σε μια μπερζέρα, με ένα πούρο και ένα ουίσκι και χαμογελάει σαρδόνια γιατί έκλεισε το σπίτι σε αυτούς που του πριόνισαν την καρέκλα προεκλογικά. Και περιμένει τη στιγμή να βγει πάλι στην κεντρική σκηνή.
Δεν ξέρω αν πίνει και να καπνίζει ο άνθρωπος αλλά μόνο οι άλλοι θα βάζουν σάλτσα; Έβαλα και εγώ στο σενάριο μου! Η απορία μου είναι γιατί (αν όντως είναι έτσι) αυτό δεν το είχε κάνει νωρίτερα.
Όχι τίποτα άλλο μπορεί να ήταν αρχηγός ακόμα, να έρθει ο Κασσελάκης και να τον ετοιμάσει κατάλληλα για να σαρώσει. Όσο για την «κεντρική σκηνή» και την επιστροφή το εκεί, αν ισχύει κάτι τέτοιο, τώρα που έχουν ηρεμήσει και οι δύο θα μπορούσε να το συζητήσει με τον Αλέκο Αλαβάνο για να του πει την άποψή του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
