Με τον προφανή κίνδυνο να πέσουμε στην παγίδα που στήνει το χάσμα των Γενεών, κάποτε, όχι πολλά χρόνια πίσω, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους χωρίς να ακούνε μουσική. Αυτό μπορεί να ακούγεται... παλαιολιθικό για τη σημερινή εποχή που σχεδόν όλοι, πλέον, όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο έχουμε και μια συσκευή αναπαραγωγής μουσικής στ' αυτιά μας, αλλά όντως έτσι ήταν τα πράγματα. Όλα αυτά, ωστόσο, άλλαξαν, μια ημέρα σαν σήμερα όταν η SONY λάνσαρε στην αγορά το πρώτο walkman.
«Βγάλε αυτό το διάολο από το κεφάλι σου να πούμε καμιά κουβέντα»
Όσοι από εσάς αρέσκονται να ακούνε μουσική στο δρόμο ή ακόμα και μέσα στο σπίτι χωρίς να ενοχλείται τους υπόλοιπους, αποκλείεται να μην έχετε ακούσει αυτή την ατάκα. Ειδικά, κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, την έχουν πει οι περισσότερες, αν όχι όλες οι μανάδες.
Η συσκευή, το αρχικό μοντέλο λεγόταν TPS-L2, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά μια ημέρα σαν σήμερα, την 1η Ιουλίου 1979. Είχε μπλε και ασημένιο χρώμα. Φυσικά από την πρώτη στιγμή έγινε ανάρπαστη. Και όταν λέμε ότι έγινε ανάρπαστη το εννούμε. Ο κόσμος λάτρεψε τόσο τη συγκεκριμένη συσκευή που από εκεί και πέρα όποια εταιρεία και αν έβγαζε μια τέτοια ο κόσμος τη «βάπτιζε» με το όνομα της συσκευής της SONY. Όλα ήταν... walkman! Το 1986, μάλιστα, μπήκε ως όρος στο Λεξικό της Οξφόρδης!
Λέγεται πως τη δεκαετία του 1980 ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι στον πλανήτη που έστω και για δοκιμή, έστω και για λίγο, έστω και για... μισό τραγούδι, δεν έβαλαν στ' αυτιά τους εκείνο το αλησμόνητο μικρό, λεπτό, μεταλλικό «στεφάνι» γύρω από κεφάλι τους και δεν πάτησαν το play για να ακούσουν από κασέτα τον ήχο που έβγαζε αυτό το αυτόνομο μηχάνημα.
Το Walkman έγινε η πιο εμβληματική μουσική συσκευή που φτιάχτηκε ποτέ και μέχρι το 2009 είχαν πουληθεί περισσότερα από 400 εκατομμύρια κομμάτια σε ολόκληρο τον κόσμο. H συσκευή έφτασε στις ΗΠΑ ως «Sound About» και στη Μεγάλη Βρετανία ως «Stowaway», ώσπου η Sony υιοθέτησε για όλο τον κόσμο έναν όρο: το Walkman.
Η συσκευή κυκλοφόρησε πρώτα στην Ιαπωνία, στην τιμή των 150 δολαρίων (περίπου 550 σημερινά δολάρια) και μέσα σε δυο μήνες είχε κάνει 50.000 πωλήσεις!
Στην πραγματικότητα η αντίστροφη μέτρηση για τη δημιουργία του walkman είχε ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν η Philips δημιούργησε και παρουσίασε την κασέτα η οποία τότε απευθυνόταν κυρίως σε γραμματείς και δημοσιογράφους. Η SONY με το walkman εκμεταλλεύτηκε την κασέτα προκειμένου η μουσική να βγει στο δρόμο, να μην ενοχλεί τον διπλανό σου, να είναι αυτόνομη (δεν χρειαζόταν ρεύμα, δούλευε με μπαταρίες) και κυρίως η μουσική να είναι εξατομικευμένη. Ο άνθρωπος, πλέον, μπορούσε να έχει την αγαπημένη του μουσική παντού! Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ήταν το βάρος των 396 γραμμαρίων. Κυκλοφόρησε σε μπλε και ασημί, με χοντρά κουμπιά, ακουστικά και δερμάτινη θήκη. Είχε δυο υποδοχές για ακουστικά, ώστε όσοι το αποκτούσαν να μπορούν να μοιράζονται τις μουσικές με έναν ακόμα άνθρωπο.
Για τους ακόμα παλαιότερους να πούμε σε αυτό το σημείο πως ήδη από το 1955 η SONY είχε κυκλοφορήσει το επίσης θρυλικό τρανσίστορ (ναι, αυτό που έπαιζε τ' αμερικάνικα, που έλεγε και η Μαρινέλλα) αλλά με αυτό άκουγες ότι έπαιζε το ραδιόφωνο και, κυρίως, μαζί με εσένα το άκουγε και ο κόσμος τριγύρω σου!
Ο εμπνευστής και ο δημιουργός ενός θρύλου
Όπως οι περισσότερες ανακαλύψεις έτσι και αυτή πήρε σάρκα και όστα από μια προφανή ανάγκη του δημιουργού της ο οποίος ήθελε να ακούει μουσική όταν ταξιδεύει. Εμπνευστής ήταν ο ίδιος ο τότε πρόεδρος της SONY, Μasaru Ibuka ο οποίος έκανε συχνά αεροπορικά ταξίδια για τις ανάγκες της εταιρείας και λάτρευε τη μουσική. Αυτά τα δύο σκέφτηκε να συνδυάσει, μετέφερε την ιδέα στους τεχνικούς της εταιρείας οι οποίοι λίγο καιρό αργότερα είχαν έτοιμο το θρυλικό walkman.
Ο Ibuka, λοιπόν, ζήτησε από τον Norio Ohga, τότε εκτελεστικό αντιπρόεδρο της εταιρίας, να σχεδιάσει μια στερεοφωνική έκδοση μόνο για αναπαραγωγή, που να μπορεί να υποδέχεται ακουστικά. Ο Ohga μαζί με τον επικεφαλή του σχεδιασμού Kozo Ohsone, πήραν το Pressman, ένα μοντέλο εγγραφής ήχου, αφαίρεσαν ό,τι δεν χρειαζόταν και πρόσθεσαν στερεοφωνικό ήχο. Το Φεβρουάριο του 1979 δόθηκε η εντολή μαζικής αναπαραγωγής.
Και επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ο Norio Ohga δεν ήταν μια απλή περίπτωση, ως παιδί είχε πάθει φυματίωση. Τους μήνες που έμεινε στο κρεβάτι προκειμένου να γίνει καλά γέμιζε το χρόνο του, με μαθήματα φυσικής και μουσικής. Τα αγάπησε και τα δυο. Λίγα χρόνια αργότερα έστειλε μια επιστολή στην Tokyo Tsushin Kogyo KK (μετέπειτα Sony), στην οποία ασκούσε έντονη κριτική για τα προβλήματα που είχε το μαγνητόφωνο που είχε αγοράσει. Οι ιδρυτές της εταιρίας εντυπωσιάστηκαν από το πόσο λεπτομερώς είχε αναφέρει τα προβλήματα, ζήτησαν να τον δουν, έμαθαν πως έχει σπουδές στη μουσική και του έδωσαν part-time δουλειά. Δεν ήθελε full time, γιατί είχε προγραμματίσει να πάει για περαιτέρω σπουδές μουσικής σε Μόναχο και Βερολίνο. Όταν επέστρεψε στη χώρα του, οι άνθρωποι της Sony ζήτησαν να τον δουν και πάλι, καθώς δεν υπήρχαν πολλοί με το δικό του συνδυασμό γνώσεων. Και για αυτό του πρότειναν θέση εκτελεστικού διευθυντή. Ήταν, μόλις, 34 ετών. Χωρίς προϋπηρεσία!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
