Τα παιδιά που επιβίωσαν στον Αμαζόνιο: Οι καραμέλες της 17χρονης και η ηρωίδα αδελφή

Η μαχητική φύση της Λέσλι, της 13χρονης που σώθηκε με τα τρία αδέρφια της μετά από 40 ημέρες παραμονής στον Αμαζόνιο είναι αξιοθαύμαστη αν κρίνει κανείς από την ηλικία της. Όμως δεν είναι η μόνη έφηβη που επιβίωσε στον αφιλόξενο για τους ανθρώπους Αμαζόνιο.

Newsroom

Η ιστορία των τεσσάρων παιδιών που επέζησαν στον Αμαζόνιο για 40 ημέρες μετά την πτώση του αεροσκάφους στο οποίο επέβαιναν κάνει τον γύρο του κόσμου.

Η 13χρονη Λέσλι, η μεγάλη αδερφή, έχοντας το ένστικτο της επιβίωσης φρόντισε τα αδερφάκια της, τον 9χρονο Σολείνη, τον 4χρονο Τιέν Νοριέλ και την 1 έτους Κριστίν, δίνοντάς τους αλεύρι, σπόρους που έβρισκε στο δάσος και νερό γεμίζοντας το ένα μπουκαλάκι που είχαν.

Η μαχητική φύση της Λέσλι είναι αξιοθαύμαστη αν κρίνει κανείς από την ηλικία της. Όμως δεν είναι η μόνη έφηβη που επιβίωσε στον αφιλόξενο για τους ανθρώπους Αμαζόνιο.

Πέφτοντας και τρώγοντας καραμέλες

Η 17χρονη Γιουλιάνε Κέπκε ταξίδευε με τη μητέρα της την παραμονή Χριστουγέννων του 1971 με προορισμό την Πουκάλπα του Περού. Μητέρα και κόρη επιβιβάστηκαν στην πτήση 508 της αεροπορικής εταιρείας LANSA που απογειώθηκε από τη Λίμα και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού το αεροπλάνο παγιδεύτηκε σε μία τρομερή καταιγίδα.

Καθισμένη στο παράθυρο στις πίσω σειρές, η έφηβη είδε έναν κεραυνό να χτυπά το δεξί φτερό του αεροπλάνου. Θυμάται το αεροσκάφος να χάνει ύψος και τη μητέρα της να της λέει «τώρα τελείωσαν όλα».

Θυμάται τους επιβαίνοντες να κλαίνε και να ουρλιάζουν και τη σιωπή που ακολούθησε… Το αεροσκάφος είχε κοπεί στα δύο.

«Το επόμενο που θυμάμαι είναι πως δεν ήμουν μέσα στην καμπίνα. Ήμουν έξω στον αέρα. Δεν είχα φύγει από το αεροπλάνο, το αεροπλάνο με άφησε», λέει σήμερα.

Καθώς έπεφτε, οι τρεις θέσεις, σε μία από τις οποίες ήταν δεμένη, στριφογύριζαν και «από ψηλά οι κορυφές των δέντρων έμοιαζαν σαν μπρόκολα».

Έπειτα η 17χρονη λιποθύμησε και ξύπνησε το πρωί των Χριστουγέννων, έχοντας σκισμένο το φόρεμά της. Είχε πέσει από τα 10.000 πόδια και ήταν ζωντανή.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που επέζησε της συντριβής έχοντας σπάσει την αριστερή κλείδα, με διάστρεμμα στο γόνατο, πληγές στον ώμο και την αριστερή γάμπα και ένα μάτι πρησμένο.

«Ξάπλωσα εκεί, σαν έμβρυο για την υπόλοιπη μέρα και μια ολόκληρη νύχτα, μέχρι το επόμενο πρωί», έγραψε στα απομνημονεύματά της, «When I Fell From the Sky».

«Μετά ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν άκουγα πλέον αεροσκάφη έρευνας και διάσωσης και είχα πειστεί πως σίγουρα θα πέθαινα και το αίσθημα του θανάτου χωρίς να έχω κάνει κάτι αξιόλογο στη μικρή μου ζωή», αναφέρει.

Σοκαρισμένη, θολωμένη από διάσειση και έχοντας μόνο μια μικρή τσάντα μέσα στην οποία είχε ένα σακουλάκι με καραμέλες για να φάει, επέζησε σε ένα περιβάλλον με αλιγάτορες καϊμάν μήκους δύο μέτρων, δηλητηριώδη φίδια και αράχνες, μέλισσες χωρίς κεντρί που είχαν μαζευτεί στο πρόσωπό της, σμήνη κουνουπιών, τσούχτρες που όταν τις πατήσεις γεμίζουν δηλητηριώδη αγκάθια.

Η συμβουλή των γονιών της που την έσωσε μετά τη συντριβή

Οι γονείς της Γιουλιάνε ήταν ζωολόγοι και δεν ενέπνευσαν στο παιδί τους μόνο την αγάπη για την άγρια φύση του Αμαζονίου, αλλά της μετέδωσαν τη γνώση των εσωτερικών διεργασιών του… εκρηκτικού οικοσυστήματός του.

Αν ποτέ χαθείς στη ζούγκλα, της έλεγαν, βρες τρεχούμενο νερό και ακολούθα την πορεία του μέχρι να γίνει ποτάμι, όπου είναι πιθανό να βρίσκονται οικισμοί. Η συμβουλή τους αποδείχτηκε καθοριστική.

Η Γιουλιάνε, κάνοντας πεζοπορία από το σημείο του δυστυχήματος, βρήκε μπροστά της ένα ρυάκι, που έγινε χείμαρρος, που έγινε τελικά ποτάμι.

Την 11η μέρα της περιπέτειάς της βρήκε την κατασκήνωση μιας ομάδας ξυλοκόπων. Της έδωσαν να φάει και έριξαν βενζίνη στα τραύματά της που είχαν γεμίσει σκουλήκια που έμοιαζαν «με κορυφές σπαραγγιών», όπως είπε η ίδια. Το επόμενο πρωί οι ξυλοκόποι την πήγαν σε ένα χωριό, από το οποίο διακομίστηκε σε νοσοκομείο.

Το νερό του ποταμού παρείχε στην Γιουλιάνε το ελάχιστο φαγητό που κατανάλωσε. Για 11 ημέρες, παρά την απίστευτη υγρασία και τη ζέστη, περπάτησε, έκανε βόλτες και κολύμπησε και εν τέλει σώθηκε.