O Ruaridh Nicoll ήταν μόλις 20 ετών όταν ο ετοιμοθάνατος πατέρας του ζήτησε να πάει μακριά ώστε να μην τον δει να πεθαίνει. Τώρα μετά από περισσότερα από 30 χρόνια περιγράφει αυτή την ιστορία στο Guardian.
Όπως ο ίδιος εξομολογείται βρισκόταν στην Αυστραλία όταν έμαθε ότι πέθανε ο πατέρας του.
«Τον Φεβρουάριο του 1990 στεκόμουν και έκλαιγα. Ένα 20χρονο αγόρι, που ήταν περικυκλωμένο από τα υπολείμματα ενός στρατοπέδου: καταλύματα και κλιματιστικά που βουίζουν. Δίπλα μου ήταν μια γεωλόγος μερικά χρόνια μεγαλύτερη μου, η οποία μου άρεσε. Ένας γεωλόγος εμφανίστηκε, γύρω στα 30 και ρώτησε τι συμβαίνει. Όταν δεν απάντησα, η Υβόν (η γεωλόγος) είπε ότι μόλις έμαθα ότι ο πατέρας μου πέθανε στην άλλη άκρη του κόσμου στη Σκωτία. Ο άντρας το σκέφτηκε και είπε: "Μην ανησυχείς, ο θάνατος είναι απλώς ο τρόπος που η φύση σου λέει να προχωρήσεις"».
«Είναι Σεπτέμβριος του 2023, και είμαι στο Μπρίσμπεϊν (της Αυστραλίας), έτοιμος να επιστρέψω στη Σκωτία. Έχω γίνει πατέρας στα 52 μου, κάπως προχωρημένα, οπότε φυσικά σκέφτομαι τη σχέση μου με τους δικούς μου. Το αεροδρόμιο του Μπρίσμπεϊν είναι σαν το σετ μιας δυστοπικής ταινίας όπου ο Σβαρτσενέγκερ πηγαίνει να εξορύσσει την Ανδρομέδα: οι επιβάτες περπατούν με κόκκινες φόρμες με ετικέτα, ενώ μας ευχαριστούν για τη συμμόρφωση με τους κανόνες του αεροδρομίου».
Η μόνη φορά που είδε τον πατέρα του να κλαίει
«Ο πατέρας μου δεν έκλαιγε. Τον είδα μόνο μια φορά να κλαίει, 10 μήνες πριν πεθάνει. Τον είδα να κλαίει στη Σκωτία, στο οικογενειακό αγρόκτημα στα βουνά του Σάδερλαντ. Μόλις είχα επιστρέψει από το Λονδίνο και ήμασταν στο γραφείο του, ενώ η μητέρα μου ήταν στο μπροστινό δωμάτιο, μέσα σε ένα φέρετρο. Είχε αρχίσει να κλαίει με αυτόν τον τρόπο κάποιου που δεν το είχε συνηθίσει. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω, οπότε είπα: "Είναι σε καλύτερο μέρος"».
Μιλώντας για τον θάνατο της μητέρας του είπε πως: «είχαν κατηγορήσει το Τσερνόμπιλ, αλλά ήταν καπνιστής. Η μητέρα μου έδινε μάχη με το λέμφωμα για οκτώ χρόνια. Την έχασε όταν ήρθε η διάγνωση του πατέρα μου».
Ο πατέρας του τον έστειλε μακριά
«Μετά την κηδεία της μητέρας μου, ο πατέρας μου, μου είπε ότι μου αγόρασε ένα αεροπορικό εισιτήριο για τον γύρω του κόσμου. Δεν τους είχα κάνει εύκολα τα τελευταία τους χρόνια.
Με είχαν στείλει σε ένα σχολείο στους όμορφους λόφους του Πέρθσαϊρ που αποδείχτηκε ότι ήταν ένας ανεμοστρόβιλος με τείχη εκφοβισμού. Η δυστυχία με κάνει ακόμα να τρέμω: ακόμα και τώρα έβλεπα τον τόπο ισοπεδωμένο, το έδαφος οργωμένο και αλατισμένο. Ούτε οι υπεύθυνοι του σχολείου δεν με συμπαθούσαν. Στα 16 μου είπαν ότι ήταν καλύτερο να φύγω. Επέστρεψα στα Χάιλαντς και έμπλεξα σε μπελάδες με την αστυνομία. Ο πατέρας μου μού αγόρασε ένα παλιό Skoda για 250 λίρες και, καθώς έκλεινα τα 17 μου, εκπλήρωσε την επιθυμία μου να το πάω στο Λονδίνο. Είπε πως ανησυχούσε ότι θα ήμουν νεκρός σε λιγότερο από μια εβδομάδα».
«Όταν, δύο χρόνια αργότερα, ρώτησα γιατί πίστευε ότι έπρεπε να κάνω τον γύρω του κόσμου, είπε: "Είδες τη μητέρα σου να πεθαίνει, δεν θέλω να δεις και εμένα να πεθαίνω".
Επέστρεψα στο σπίτι για μια τελευταία φορά. Έπειτα με οδήγησε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ινβερνές και δώσαμε τα χέρια, κάνοντας το ασυνήθιστο βήμα να βάλει το άλλο του χέρι στον αγκώνα μου. "Μην επιστρέψεις" είπε. Εννοούσε για την κηδεία του».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
