Θα το καταλάβεις με το που πατήσεις το πόδι σου στο νησί.
Στην Κύθνο, πήγα πρόπερσι πρώτη φορά και ήταν μία κοντινή λύση ανάγκης για εμάς, καθώς είχε προηγηθεί ένα σοβαρό ατύχημα που κατέστρεψε τις καλοκαιρινές διακοπές. Θέλαμε να πάμε σε κάποιο κυκλαδονήσι σχετικά κοντά στην Αθήνα, για ένα σύντομο τριήμερο (ούτε) ξεχαρμάνιασμα. Η Τζια ξέραμε πως θα ήταν υπερπλήρης, οπότε η προσπάθεια κατευθείαν επικεντρώθηκε στην ανεύρεση καταλύματος στην Κύθνο.
Νομίζω πως πρέπει να μιλήσαμε με ολόκληρο το νησί και ήταν όλο «κρατημένο» για το πρώτο σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου που μας ενδιέφερε. Μαύρη απελπισία και αφού αποείδαμε, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο τελευταίο και αν δεν είχαν να μας φιλοξενήσουν ούτε κι εκεί, θα ψάχναμε αλλού. Ως εκ θαύματος, η τύχη μας χαμογέλασε και βρεθήκαμε τέσσερις μέρες μετά να πλέουμε σε πελάγη κανονικά και ευτυχίας μαζί.
Ακριβώς επειδή περάσαμε φανταστικά πρόπερσι και παρότι δε μου άρεσε ποτέ να επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι το ίδιο μέρος με το σκεπτικό πως είναι ωραιότερο να γνωρίζεις νέους προορισμούς, το ίδιο σαββατοκύριακο πέρυσι, επιστρέψαμε στην Κύθνο. Γιατί η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως και ό,τι δεν εμπεδώσαμε την προηγούμενη χρονιά, έπρεπε να αποτυπωθεί ανεξίτηλα.
Δεν ξέρω πως να περιγράψω με σαφήνεια την ανεξήγητη γαλήνη που έχει τυλίξει αυτό το νησί. Είναι κάτι που αισθάνεσαι αμέσως μόλις πατήσεις το πόδι σου στον Μέριχα, το λιμάνι όπου δένει το καράβι. Η Κύθνος είναι ο τόπος που από τη στιγμή που θα φτάσεις είναι λες και πιέζεται αυτόματα το pause στο χειριστήριο του χρόνου και όλα εξελίσσονται πιο ήρεμα, με κάποιο ανεξιχνίαστο τρόπο. Μην περιμένεις καμιά τρελή νυχτερινή ζωή. Δε θα την αγαπήσεις για τη βαβούρα της. Θα την ερωτευθείς όμως για τις παραλίες της που είναι αμέτρητες -έχει ένα σωρό απάνεμους κολπίσκους- και στην πλειοψηφία τους είναι εντελώς ανοργάνωτες. Θα είστε εσείς και τα αρμυρίκια, αν εξαιρέσεις την Απόκρουση και την Επισκοπή.
Φανταστική επίσης και η παραλία Ποταμιά. Είναι κρυμμένη πίσω από τα γραφικά τουριστικά Λουτρά όπου λέγεται ότι την έβγαζε τα καλοκαίρια το βασιλικό ζεύγος Όθωνας και Αμαλία εξαιτίας των ιαματικών τους πηγών που υπάρχουν ως σήμερα. Εξ ου και η δεύτερη ονομασία του νησιού «Θερμιά». Οι εγκαταστάσεις βέβαια, είναι από τον καιρό εκείνο, οπότε μάλλον καλύτερα για σένα να περιοριστείς στο να πλατσουρίσεις στο καυτό σημείο της παραλίας όπου καταλήγουν οι πηγές. Εξαιρετικός και ο Άγιος Σώστης, τα κολπάκια Κουρί και Ζογκάκι, η Μικρή και η Μεγάλη Άμμος και οι Αντώνηδες στην Κανάλα, αλλά όλος ο χαμός γίνεται για μία παραλία που κατά πάσα πιθανότητα σαν εικόνα την έχεις ήδη συναντήσει σε κάποια ιστοσελίδα που προωθεί τις ελληνικές ομορφιές. Ο λόγος για την ξακουστή Κολώνα, η οποία απλώνεται λίγο μετά την Απόκρουση. Με μία λεπτή λωρίδα άμμου βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο παραλίες χωρίς να ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις για να βουτήξεις.
Υπολόγισε πως θα βάλεις κιλά. Αποκλείεται να μη σου ανοίξει η όρεξη, αποκλείεται να μη σε κεράσουν, αποκλείεται να μην απολαύσεις περισσότερο τις γευστικές «αμαρτίες». Θα χορτάσεις ντόπια προϊόντα, ψάρι και θαλασσινά, αρκεί να ψάξεις- και μάλιστα σε συνδυασμό με την εκπληκτική θέα που θα συναντάς παντού, θα αναγκαστείς να κάνεις το κινητό ή τη φωτογραφική μηχανή προέκταση του χεριού σου για να μπορείς να απαθανατίσεις ό,τι βλέπεις. Είτε τρώγεται είτε όχι. Στα Λουτρά, πας οπωσδήποτε στο Sofrano του Γιάννη Βογιατζή αρχικά για πρωινό, έπειτα το τιμάς δεόντως επίσης για ολόφρεσκα θαλασσινά και μαγειρευτά, για το μελοχτάποδο και το ντιπ θάλασσάς του (γευματίζεις σε τραπεζάκια πάνω στην άμμο).
Λίγο πιο πέρα, στην Αγία Ειρήνη, θα βρεις το Άριας Γεύσεις που είναι σελεμπριτοφωλιά (και ok, δεν είναι το καλύτερο όλων), νόστιμο, αλλά λιγάκι τσιμπημένο στις τιμές. Στη χώρα, τιμάς δεόντως το Στέκι του Ντέτζη με την αυλή κάτω από τον μύλο και τα αστέρια, το Tratamento για παραδοσιακά γλυκά, την Αμορούζα και την Αποκάλυψη για χαλαρό ποτάκι.
Στη Δρυοπίδα, θα πας για να βολτάρεις, είναι το χωριό με ενεργό πολιτιστικό σύλλογο, έργα του οποίου θα συναντήσεις παντού και εκείνο που συγκεντρώνει τους περισσότερους κατοίκους τον χειμώνα. Στάσου να δοκιμάσεις στο Χάρτινο Καράβι, τον τέλειο καγιαννά του και το μελωμένο του κότσι. Αν υπάρχουν ακόμα.
Τέλος, μην ξεχάσεις την Κανάλα. Εκεί δεσπόζει η Παναγιά η Κανάλα, που σύμφωνα με τον θρύλο βρήκαν την ομώνυμη εικόνα ψαράδες σε ένα κανάλι κάπου μεταξύ Κύθνου και Σερίφου. Η θέα είναι απλά αποστομωτική, ανάμεσα στα πεύκα και το απέραντο γαλάζιο. Πριν φύγεις, υπολόγισε πως πρέπει να φας στο Αρχιπέλαγος και να προμηθευτείς στο δρόμο της επιστροφής ντόπιο μέλι που με την πρώτη κουταλιά θα καταλάβεις πως δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχεις γευτεί ως τώρα από τη Μελισσένια.
Για να «μορφωθείς» για το νησί, διάβασε εδώ, εδώ και εδώ. Ωστόσο, ό,τι και να διαβάσεις, όσα και να σου γράψω, καλύτερα να ταξιδέψεις προς τα κει. Δε σου εγγυώμαι ότι θα την αποχωριστείς όσο εύκολα νομίζεις.
Περισσότερα, δες στην gallery που ακολουθεί (οι φωτογραφίες είναι προϊόν πνευματικής ιδιοκτησίας).
