Η Σάρον Στόουν στα 66 της χρόνια δεν έχει πια ρόλους που ανταποκρίνονται στο ταλέντο της και έτσι ζωγραφίζει έως και 17 ώρες την ημέρα. Αυτό αναφέρει σε συνέντευξή της στον Guardian, όπου μιλάει για το Χόλιγουντ, τη σκληρή ανατροφή της και το πώς αφήνει τη «δημιουργική της στρόφιγγα να ρέει».
Όπως περιγράφει στο άρθρο του, ο Stuart Jeffries, μία μέρα μία στενή φίλη της Σάρον Στόουν πήγε για δείπνο με την οικογένειά της. Ο πεθερός της φίλης τη συμβούλεψε να μην επιλέξει πίτσα, αφού μόλις είχε γεννήσει και έπρεπε να χάσει βάρος. Το περιστατικό αυτό ενέπνευσε έναν από τους πίνακες της Στόουν με τίτλο «It's My Garden, Asshole», ένα πανέμορφο ακρυλικό σε καμβά που απεικονίζει έναν ιμπρεσιονιστικό κήπο που λάμπει και συγκρατείται με ένα κυματιστό έδαφος από σομόν και ροζ χρώματα.
«Δηλαδή ο πεθερός ήταν ο μ@λ@κ@ς, ρωτάω;» γράφει ο συντάκτης με την ηθοποιό να εξηγεί: «Όχι ακριβώς». «Πρόκειται λοιπόν για ζωγραφική με θυμό, που εκφράζει την οργή για την πατριαρχική εξουσία και τη διάβρωση της ιδιωτικής ζωής;» την ρώτησε ο Stuart Jeffries. «Όχι! Είναι μια ιστορία αγάπης!» η Στόουν εξηγεί ότι η φίλη της πάλευε πολύ καιρό να κάνει παιδί.
«Όταν επιτέλους απέκτησε το μωρό της μετά από τόσα πολλά, φυσικά στενοχωρήθηκε που της είπε κάποιος γέρος λευκός να χάσει βάρος. Της είπα "Πήγαινε πες του ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία να γίνει παππούς και ότι θέλεις να αγαπήσει αυτό το παιδί μετά από όλα όσα σου κόστισαν". Και το έκανε! Και τώρα είναι οι καλύτεροι φίλοι!».
Η Σάρον Στόουν άρχισε να ζωγραφίζει κατά τη διάρκεια του Covid όταν ένας φίλος της έδωσε ένα βιβλίο ζωγραφικής με αριθμούς. Τρία χρόνια αργότερα ζωγραφίζει έως και 17 ώρες την ημέρα. Αυτή τη στιγμή έχει μια ατομική έκθεση σε μια γκαλερί στο Βερολίνο και μια άλλη εγκαίνια στο Σαν Φρανσίσκο τον επόμενο μήνα.
Η ίδια επισημαίνει ότι αν δεν ήταν διάσημη, δεν θα είχε... χώρο στην γκαλερί, σημειώνοντας παράλληλα ότι η αξία της ως καλλιτέχνης θα ήταν μεγαλύτερη αν ήταν νεκρή. «Μάλλον όχι», παραδέχεται η Στόουν, «αλλά θα ήμουν πιο πολύτιμη αν ήμουν νεκρή».
Η Σάρον Στόουν ξέρει ότι θα μπορούσε να βγάλει πολλά χρήματα αν έδινε στις γκαλερί αυτό που ήθελαν. «Ο Τζόνι Ντεπ τυπώνει φωτογραφίες ανθρώπων, βάζει λίγη μπογιά και το υπογράφει και κάνει μια περιουσία», λέει. «Είχα γκαλερί να με πλησιάσουν και να πουν: "Θα μπορούσες σε παρακαλώ να κάνεις εκτυπώσεις του προσώπου σου;» Νομίζω ότι είναι καθήκον μου να μην το κάνω αυτό. Είναι δουλειά μου να ανοίγω ένα παράθυρο για άλλες γυναίκες και να το κρατάω ανοιχτό περισσότερο"». Αυτό έκανε ως ηθοποιός, λέει, και τώρα κάνει ως καλλιτέχνης, η οποία ζητά 40.000 δολάρια για κάθε πίνακά της.
Σάρον Στόουν: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η ζωγραφική και το μόντελινγκ
Αυτά τα χρήματα σίγουρα είναι περισσότερα από τα 25 δολάρια που χρέωνε τους πίνακες που έκανε ως έφηβη, σχολίαζει ο συντάκτης και στη συνέχεια η Σάρον Στόουν μιλά για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια.
«Οι γονείς μου δεν προέρχονταν από ένα στοργικό γονικό σπίτι. Οι γονείς μου προήλθαν από παιδιά σκλάβους» λέει η ηθοποιός. «Ο πατέρας μου ζούσε σε έναν αχυρώνα από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Η μητέρα μου δόθηκε όταν ήταν εννέα ετών για να είναι οικονόμος, πλύστρα και μαγείρισσα».
Η σκληρή ανατροφή των γονιών της διαμόρφωσε την παιδική ηλικία και τον χαρακτήρα της, εξηγεί. «Έκανες τη δουλειά σου πριν παίξεις, πριν φας. Και αν δεν το έκανες, σε τραβούσαν από το κρεβάτι και σε πετούσαν από τις σκάλες».
Στη ζωγραφική την μύησε μία θεία της. «Η ζωγραφική ήταν απλώς μια άλλη γλώσσα που μεγάλωσα, όπως αν μεγαλώνεις σε μια μουσική οικογένεια». Σπούδασε στο γειτονικό Πανεπιστήμιο του Edinboro, αλλά εγκατέλειψε την τέχνη για το μόντελινγκ. «Δεν είχα την εντύπωση ότι θα μπορούσα να επιβιώσω ως ζωγράφος. Μου πρότειναν δουλειά στο μόντελινγκ με 5.000 δολάρια την ημέρα. Σκεφτόμουν λοιπόν: 25 δολάρια ή 5.000;».
Μέσω της δουλειάς της ως μοντέλο, η Σάρον Στόουν έφτασε στη Νέα Υόρκη και λίγα χρόνια αργότερα, το 1980 βρέθηκε σε κάστινγκ για την ταινία του Γούντι Άλεν «Stardust Memories», όπου και πήρε έναν ρόλο. Η εκτόξευση στην καριέρα της ήρθε 10 χρόνια αργότερα και έκτοτε απέκτησε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλές ταινίες που έκαναν τεράστια επιτυχία.
«Θυμηθείτε τι είπε η Μέριλιν Μονρό», λέει η Στόουν: «Οι γυναίκες που επιδιώκουν να είναι ίσες με τους άνδρες δεν έχουν φιλοδοξία». Το απόσπασμα είναι προφανές γιατί της αρέσει. Οι πιο συναρπαστικοί χαρακτήρες στο βιογραφικό της Σάρον Στόουν είναι φιλόδοξες γυναίκες που δεν θέλουν τόσο να είναι ίσες με τους άντρες όσο ανώτερες τους. «Έπαιζα πολύ μεγάλους χαρακτήρες. Απολύτως. Στεκόμουν δίπλα στους άντρες αντί πίσω τους» σημειώνει.
Ο ρόλος για τον οποίο είναι πιο περήφανη είναι η Τζίντζερ ΜακΚένα στο Καζίνο του Μάρτιν Σκορτσέζε το 1995, όπου έπαιξε μαζί με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. «Ο Μπομπ με ενθάρρυνε με κάθε δυνατό τρόπο. Ήταν τόσο καταπληκτικό για μένα που μου είπε ότι η απόδοσή του εξαρτάται από την απόδοσή μου. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον υπηρετήσω γιατί ήταν επιθυμία μου να συνεργαστώ μαζί του και έγινε πραγματικότητα».
Η καριέρα της στην υποκριτική δεν έχει φτάσει σε αυτά τα ύψη από τότε. «Σοκαρίστηκα που δεν κατάφερα να συνεχίσω να δουλεύω καλά, γιατί έκανα τα πάντα για να είμαι το καλύτερό μου».
Ο μισογυνισμός στο Χόλιγουντ
Πρόσφατα μάλιστα η διάσημη ηθοποιός μίλησε και για τον μισογυνισμό του Χόλιγουντ, ενώ αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Sliver το 1993, ο παραγωγός του Χόλιγουντ Ρόμπερτ Έβανς τη συμβούλεψε να κάνει σεξ με τον συμπρωταγωνιστή της Γουίλιαμ Μπάλντουιν για να βελτιώσει την απόδοσή του. Ωστόσο, ένας βασικός λόγος για τον οποίο ήταν λιγότερο εξέχουσα στο Χόλιγουντ τα τελευταία χρόνια, είναι επειδή το 2001, δύο εβδομάδες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η Σάρον Στόουν υπέστη εγκεφαλικό που προκλήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία, γεγονός που ενέπνευσε τον τίτλο της αυτοβιογραφίας της.
«Όταν κλείνει μια πόρτα, πρέπει να ανοίξω μια άλλη» λέει. «Το βιβλίο μου έχει πουληθεί σε 22 χώρες μέχρι στιγμής». Τώρα γράφει ένα μυθιστόρημα, ενώ ετοιμάζεται και για την έκθεσή της στο Βερολίνο.
«Τα τοτέμ συχνά χρησιμεύουν ως μνημεία ανθεκτικότητας και δύναμης» λέει η Σάρον Στόουν για την έκθεση με τίτλο Totem. «Αυτοί οι πίνακες μου φαίνονται τοτεμικοί. Η καθημερινή μου τέχνη με βοηθά να ξεφύγω από το βάρος αυτής της ανησυχητικής εποχής που όλοι διανύουμε».
Ανάμεσα στους πίνακες που εκθέτει αυτή τη στιγμή είναι ένας που ονομάζεται Please Don’t Step on the Grass. Εμπνεύστηκε από ταξίδια στο Ισραήλ το 2006 και αποκτά νέα απήχηση μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ και την επακόλουθη καταστροφή της Γάζας. Τα θέματά του είναι τα σύνορα, οι εισβολές και η ανοησία της κατάκτησης.
«Πριν αρχίσουμε να σκοτώνουμε και να ακρωτηριάζουμε και να τραυματίζουμε χιλιάδες γυναίκες και παιδιά, χρειαζόμαστε μεγάλο μυαλό, περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη, όχι περισσότερη ενέργεια μικρού πέους. Η ζωγραφική μου αφορά όλα αυτά».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
