Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου: 10 κλασικά βιβλία που όλοι λένε ψέματα ότι έχουν διαβάσει (pics)

Το οραματικό αριστούργημα του Όργουελ βρίσκεται στις πιο υψηλές θέσεις με τα μυθιστορήματα που πολλοί διατείνονται ότι έχουν διαβάσει, ενώ στην ουσία μπορεί να έχουν ξεφυλλίσει μερικές σελίδες ή απλώς να κοσμεί το ράφι της βιβλιοθήκης τους. 

Ό Τζορτζ Όργουελ έγραψε το βιβλίο το 1948 και ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από τον αναριθμητισμό της ημερομηνίας. Το μυθιστόρημα-σταθμός της παγκόσμιας λογοτεχνίας κυκλοφόρησε στις 8 Ιουνίου του 1949 και μεταφράστηκε σε 65 γλώσσες. Δυστυχώς όμως ο συγγραφέας δεν πρόλαβε να ζήσει τη μεγάλη αποδοχή που θα γνώριζε το έργο του, καθώς πέθανε λίγους μήνες μετά, στις 21 Ιανουαρίου 1950 σε ηλικία 46 ετών.

Έν έτει 1948, όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο, μιλούσε για το Μεγάλο Αδερφό που παρακολουθεί συνεχώς τους πάντες, ασκώντας έλεγχο σε πράξεις και συνειδήσεις μέσα από δεκάδες οθόνες και στην ουσία περιγράφει ένα μέλλον που έγινε παρόν για τον καθένα από εμάς που διαβάζουμε τις γραμμές αυτές.

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου, του Γουίνστον Σμιθ, στον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, μιας χώρας που βρίσκεται κάτω από ένα δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με δύο άλλες υπερδυνάμεις και θυμίζει το καθεστώς του Στάλιν.

Το μεγαλύτερο αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι οποίο παραμένει ψηλά στις προτιμήσεις του φιλαναγνωστικού κοινού, αλλά και ψηλά στις θέσεις των βιβλίων που δεν παραδεχόμαστε ότι δεν τα έχουμε διαβάσει. Ωστόσο μπορούμε να μιλάμε για αυτό εκ τους ασφαλούς καθώς το βιβλίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.

Το επικό και ογκώδες έργο του Λέοντος Τολστόι θεωρείται κλασικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1869.

Στο τετράτομο μεγαλειώδες έργο εξιστορείται η εκστρατεία του Ναπολέοντα εναντίον της Ρωσίας, ο πατριωτισμός και η αντίσταση του ρωσικού λαού, παράλληλα με την αμεριμνησία που επικρατούσε την ίδια εποχή στα σαλόνια της αριστοκρατίας. 

Κλασικό, διαχρονικό, πραγματικό στολίδι κάθε βιβλιοθήκης, αλλά και ένα από τα βιβλία που πολλοί το έχουν στην κατοχή τους χωρίς να έχουν ξεκινήσει ή ολοκληρώσει την ανάγνωσή του.

Το αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι και ένα από τα πιο σημαντικά λογοτεχνικά έργα παγκοσμίως, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1866 σε δώδεκα συνέχειες στο περιοδικό λογοτεχνίας «Ο Ρώσος αγγελιοφόρος».

Ένα έγκλημα για το οποίο υπεύθυνη είναι η ίδια η κοινωνία, ένας θύτης που συγχρόνως είναι και θύμα και ένας Ντοστογιέφσκι που υπογραμμίζει την υπαρξιακή του αγωνία σε έναν κόσμο ζοφερό. Εκτός από τον προβληματισμό του ο συγγραφέας βουτάει βαθιά στην ψυχοσύνθεση του κεντρικού χαρακτήρα του και δεν προκαλεί έκπληξη που το σημαντικό αυτό μυθιστόρημα διδάσκεται και σήμερα σε πολλές σχολές Ψυχολογίας πανεπιστημίων ανά τον κόσμο. 

Ο «Οδυσσέας» το γνωστότερο έργο του ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις εκδόθηκε στα 40ά γενέθλιά του το 1922 στο Παρίσι από την αμερικανίδα βιβλιοπώλη και θαυμάστρια του Τζόις, Σίλβια Μπιτς. 

Ο Τζόις το έγραψε κατά την περίοδο 1914-1921 και όταν εκδόθηκε δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις και αποκηρύχτηκε από τους κριτικούς, ενώ παράλληλα το αμερικανικό δικαστήριο το καταδίκασε για άσεμνο περιεχόμενο. Παρόλα αυτά το έργο του Τζόις γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγγραφέας ήθελε το εξώφυλλο του βιβλίου του να έχει το ίδιο μπλε χρώμα με αυτό της ελληνικής σημαίας, ενώ η κεντρική δομή του μυθιστορήματος ακολουθεί αρκετά την εξέλιξη του Ομηρικού Οδυσσέα τον οποίο ο Τζόις θαύμαζε από την παιδική του ηλικία.

Ο «Οδυσσέας» θεωρείται αρκετά δύσκολο βιβλίο όσον αφορά την ανάγνωσή του. Το ογκώδες βιβλίο των 800 περίπου σελίδων και των 265.000 λέξεων έχει ιδιαίτερο γράψιμο και μοιάζει χαοτικό και αδόμητο. 

Ήρωας της ιστορίας είναι ο Λέοπολντ Μπλουμ ο οποίος παραλληλίζεται με τον Οδυσσέα όπως τον περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Ο φίλος του πρωταγωνιστή, Στήβεν Ντένταλους, παίζει το ρόλο του Τηλέμαχου και η γυναίκα του Λέοπολντ Μπλουμ, η Μαιόν, την Πηνελόπη.

Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια τα οποία είναι βασισμένα στις ραψωδίες της Ομήρου Οδύσσειας ενώ η γραφή συνδυάζει τριτοπρόσωπη αφήγηση, εσωτερικό μονόλογο, θεατρική γραφή, ποιητικά στιγμιότυπα και στίχους. Χαρακτηριστικό είναι το παραλήρημα της Μόλλυ Μπλουμ στο τελευταίο κεφάλαιο χωρίς κανένα σημείο στίξης σε μια έκταση 49 σελίδων!

Ο μεταφραστής, μάλιστα, της ελληνικής έκδοσης, Σωκράτης Καψάσκης στον πρόλογό του εξομολογήθηκε ότι σκεφτόταν να παρατήσει την μετάφραση, λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπισε.

Ακόμα ένα πασίγνωστο λογοτεχνικό έργο που βρίσκεται ψηλά στις θέσεις της λίστας με τα βιβλία που πολλοί ψευδώς έχουν ισχυριστεί ότι έχουν διαβάσει για λόγους εντυπωσιασμού τις περισσότερες φορές.

Από το 1960 έως σήμερα, το βιβλίο της Χάρπερ Λι παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ και θεωρείται ένα από τα κλασικότερα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Το βιβλίο έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και Βραβείο Πούλιτζερ, έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία.  

«Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια».

Το πιο διάσημο βιβλίο της Όστεν δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1813 και είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της συγγραφέως, καθώς είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του εξίσου γνωστού βιβλίου της «Λογική και Ευαισθησία».

Όσοι δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο αλλά γνωρίζουν την πλοκή του από τη μικρή και μεγάλη οθόνη, προς χάριν εντυπωσιαμού όταν μιλούν για αυτό σε φίλους και γνωστούς, μπορούν να προσθέτουν και την πληροφορία ότι η Όστεν έγραψε το βιβλίο μεταξύ 1796-1797 και ο αρχικός του τίτλος ήταν «Πρώτες Εντυπώσεις», τον οποίο άλλαξε η ίδια η συγγραφέας.

Το εν λόγω μυθιστόρημα της Όστεν θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της αγγλικής λογοτεχνίας με πολλαπλές ερμηνείες. 

Κωμωδία ηθών ή ρεαλιστικό οικογενειακό μυθιστόρημα σίγουρα πρόκειται για μια μελέτη της μοίρας και της θέσης της γυναίκας σε μια κοινωνία που δεν ήθελε να την αντιμετωπίσει ως άνθρωπο με κρίση, άποψη και επιλογή. Η Ελίζαμπεθ Μπέννετ, κεντρική ηρωίδα του βιβλίου και πρόδρομος της σύγχρονης χειραφετημένης γυναίκας, εξεγείρεται κατά της καταστάσεως αυτής και τελικά νικά.

«Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας» έχει πει ο Ντίκενς συγγραφέας του βιβλίου «Μεγάλες Προσδοκίες», ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του μεγάλου Άγγλου μυθιστοριογράφου.

Κλασικό και διαχρονικό το σημαντικό μυθιστόρημα του Ντίκενς -ο οποίος είχε αλλάξει το τέλος του βιβλίου τρεις φορές- έχει μεταφερθεί στη μικρή και μεγάλη οθόνη με αποτέλεσμα να γίνει ακόμα πιο γνωστό στο ευρύ κοινό το οποίο μπορεί να μιλά για αυτό το κορυφαίο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας σαν να το έχει διαβάσει...

Ο Κάρολος Ντίκενς με χιούμορ και δραματική ένταση, στήνει μια δυνατή πλοκή μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του Λονδίνου των αρχών του 19ου αιώνα. Ο φτωχος και ορφανός Πιπ βλέπει ότι η τύχη τού χαμογελά και του δίνει μια ευκαιρία να βγει από τη δυστυχισμένη ζωή του. Μια μεγάλη κληρονομιά τον περιμένει και ξαφνικά όλα αλλάζουν γύρω του και μέσα του. Παράλληλα, ο δρόμος του διασταυρώνεται με τους δρόμους παράξενων ανθρώπων: ο δραπέτης Μάγκουιτς, η τρελή μις Χάβισαμ, η άκαρδη ωραία Εστέλλα, ο πανούργος δικηγόρος Τζάγκερς και πολλοί άλλοι μπερδεύουν τη ζωή και την ψυχή του ήρωα.

Με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 3,9 δισεκατομμύρια αντίτυπα, θεωρείται ένα από τα πιο ευπώλητα, αν όχι το πιο ευπώλητο βιβλίο όλων των εποχών. 

Ωστόσο, εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, έχουν παραδεχθεί πως αν και έχουν αγοράσει το βιβλίο που περιέχει το λόγο του Θεού, δεν το έχουν διαβάσει.

Σε παλαιότερη μάλιστα έρευνα που έγινε στη Βρετανία, το 24% των αναγνωστών έχει παραδεχθεί πως έχει πει ψέματα ότι έχει διαβάσει τη Βίβλο, παραμένοντας έτσι ένα σύμβολο της χριστιανικής πίστης που κοσμεί το τραπεζάκι, το γραφείο ή το ράφι της βιβλιοθήκης.

Ένας από τους κύριους εκπροσώπους της αποκαλούμενης «Χαμένης γενιάς» των αμερικανών λογοτεχνών, έγραψε ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, στο οποίο ο νεαρός ήρωάς του, Γκάτσμπυ, ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο.

Γίνεται πάμπλουτος, ζει σε μια μεγάλη έπαυλη, έχει μια πανάκριβη και εντυπωσιακή Ρόλς-Ρόυς και διοργανώνει θρυλικά πάρτι. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του και το μυστήριο αυτό κάνει τον ήρωα ακόμα πιο γοητευτικό. 

Ωστόσο, για ακόμα μια φορά πολλοί είναι αυτοί που έμαθαν την ιστορία του υπέροχου Γκάτσμπυ όταν τον ενσάρκωσε στο πανί ο εξίσου γοητευτικός Ρόμπερτ Ρέντφορντ το 1974 ή πιο πρόσφατα, το 2013 ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, παρά επειδή κράτησαν το σημαντικό λογοτεχνικό έργο του Φιτζέραλντ στα χέρια τους.

Η κινηματογραφική μεταφορά του Άρχοντα των Δακτυλιδιών (2001 - 2003) δια χειρός Πίτερ Τζάκσον και η τεράστια επιτυχία που γνώρισε πέτυχε όχι μόνο να ανοίξει το δρόμο για δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές με άρωμα του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά και να αναζοπυρώσει το ενδιαφέρον για την τριλογία αλλά και άλλα έργα του Τόλκιν.

Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που αρκέστηκαν να μάθουν για το σκοπό του Φρόντο και της συντροφιάς του, τη συμβολή του Λέγκολας και των ξωτικών, το ρόλο του Γκάνταλφ του Γκρίζου, τη βοήθεια του Σαμ, το διακαή πόθο του Σμίγκολ και τις περιπέτειες του Άραγκορν, μέσα από τη μεγάλη οθόνη και όχι μέσα από τα βιβλία του Τόλκιν και ας υποστηρίζουν το αντίθετο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Το μυθιστόρημα φαντασίας του άγγλου συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν γράφτηκε κατά διαστήματα ανάμεσα στο 1937 και το 1949, αν και το μεγαλύτερο μέρος του δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκδόθηκε αρχικά σε τρεις τόμους το 1954 και το 1955, γεγονός που ενόχλησε το συγγραφέα ο οποίος επιθυμούσε να το εκδώσει σε ένα μόνο τόμο. Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες, θεωρείται ένα από τα πιο δημοφιλή λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα και έχει επηρεάσει το ύφος εκατοντάδων λογοτεχνικών έργων φαντασίας.