Ο Στέλιος Ανατολίτης είναι από αυτούς τους πολυσχιδείς τύπους, που κάνει κωμωδία, αλλά σπούδασε Χημεία, σου πετά fun facts από το πουθενά, μιλά εντελώς απενοχοποιημένα για την ψυχική υγεία και γεμίζει τον χρόνο του με πολλή δουλειά. «Νομίζω ότι δεν θα γλιτώσω το burnout φέτος», μου λέει και ακολουθεί μία απολαυστική συνέντευξη, λίγο πριν εμφανιστεί στο φετινό Athens Comedy Festival.
Πώς νιώθεις που θα είσαι στο μεγαλύτερο Comedy Festival;
Ήταν κάτι που το θέλαμε χρόνια και που έχει εξελιχθεί, από τότε που το ξεκίνησε ο Λάμπρος Φισφής και λεγόταν Άβατον Comedy Festival. Ξεκίνησε ως ένα event που έκανε χίλια εισιτήρια και τώρα μετρά πολύ περισσότερα. Όταν κάτι μεγαλώνει, σου δίνει τη δύναμη να κάνεις αυτά που θέλεις, να μπορούν οι κωμικοί να συνυπάρχουν στη σκηνή, ώστε να μπορείς κι εσύ να προσφέρεις κάτι διαφορετικό. Να σε μάθει το κοινό ενός άλλου κωμικού και να γίνει η αφετηρία συνεργασιών. Έχουμε έρθει για να μείνουμε.
Πιστεύεις ότι το stand up έχει γίνει mainstream στην Ελλάδα; Το επιλέγει ο κόσμος;
Δεν είναι mainstream. Βρίσκεται στην καρδιά εκείνων που αγαπούν το stand up. Mainstream είναι αυτό που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση, σαν το My Style Rocks. Επίσης, η δική μου κωμωδία είναι πιο σουρεάλ και nerdy, και αυτό την κάνει ακόμα πιο περίεργη. Δεν είμαστε mainstream και δεν θα γίνουμε αν η τηλεόραση δεν αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί στην ψυχαγωγία. Οι τεχνικές συγγραφής στις σειρές είναι 15 χρόνια πίσω συγκριτικά με το εξωτερικό. Και σε αυτό υπεύθυνοι είναι τα κανάλια. Είμαστε όμως ένα καλό κομμάτι της πίτας και το stand up κάνει ένα μπαμ.
Έπειτα, υπάρχει και μία νοοτροπία στην Ελλάδα, που είναι λάθος. Θα πουν δηλαδή κάποιοι ότι γιατί να πληρώσουν να δουν έναν κωμικό, όταν υπάρχει τόσο τζάμπα υλικό στο Ίντερνετ; Αυτό όμως αφήνει ένα τεράστιο γνωσιακό κενό γιατί φαίνεται ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μία παράσταση έχει έξοδα. Πώς θα βγάλω το κόστος εγώ που τη στήνω; Ενώ αν κάτι είναι εμπορικό ή mainstream, δεν θα σκεφτεί να δώσει τα λεφτά.
Μεταξύ άλλων, έχεις και μία σχολή αυτοσχεδιασμού, ένα podcast και γράφεις βιβλία.
Ναι, νομίζω ότι κάποια στιγμή θα πέσω κάτω από την κούραση. Έχω τη σχολή House of Improv με την Ελένη Ξυγκάκη και τον Παναγιώτη Κούδα με μαθήματα όλη τη χρονιά. Ο αυτοσχεδιασμός είναι ένα εξαιρετικό χόμπι γιατί βοηθά σε διάφορα επίπεδα, ακόμα και στο να εκπαιδεύσεις καθηγητές σε μεθόδους διδασκαλίας. Έχουμε και την ομάδα Take Five που κάνει παραστάσεις. Φέτος θα είμαστε και στο Φεστιβάλ της Σαμοθράκης.
Τώρα ολοκληρώνω το τρίτο βιβλίο για να ολοκληρωθεί η τριλογία (μετά την Κινούμενη Άμμο και το Κοάλεμος: Τερμίτες ) και κάνω το podcast Μαρμελάδα Φράουλα. Είναι αυτό που βάζεις όταν κάνεις δουλειές στο σπίτι ή είσαι στο αμάξι και πας στη δουλειά σου. Αυτοί είμαστε! Έχω επίσης και το Χημεία σου και Μία μου που θα πάει και δεύτερη σεζόν και είναι τόσο κοντά σε αυτή τη μαγική επιστήμη.
Τι είναι πιο σημαντικό; Ένα καλό αστείο ή ένα καλό delivery;
Αν ένα αστείο είναι αρκετά καλό, μειώνεται η σημασία του delivery. Όμως, ως κωμικός, το αστείο είναι performance, οπότε το πλαισιώνεις με τη δική σου ταυτότητα. Μην ξεχνάς ότι το κοινό μπορεί να μην καταλάβει το αστείο και επίσης δεν υπάρχει ένα comedy club που να το εξοικειώσει και να δει διαφορετικά στιλ χιούμορ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι κωμικοί σου;
Κινούμαι περισσότερο στη βρετανική σχολή, αλλά πάντα εμπνέεσαι από τους συναδέλφους που μιλούν ελληνικά, γιατί είναι το υλικό της δικής σου παράστασης. Μου αρέσουν όλοι οι Έλληνες που βρίσκονται αξιοκρατικά σε καλή θέση αυτή τη στιγμή. Το πρόβλημα που έχω είναι η κωμωδία που παραμερίζει το πρωτότυπο κείμενο. Αν δηλαδή κάνεις μιμήσεις, θα ήθελα να υπάρχει ένα κείμενο από πίσω. Η κωμωδία αναφορών δεν μου λέει κάτι, επειδή απλώς μιμείσαι κάποιον.
Τι πιστεύεις για τους κωμικούς άλλης γενιάς που βασίζουν το υλικό τους σε τρανσφοβία, χοντροφοβία κλπ;
Έχω δει πολλά αστεία όπου είναι ξεκάθαρο ότι ο κωμικός κάνει πλάκα και από κάτω θεωρούν ότι βρίζει. Ένα κλασικό στοιχείο της κωμωδίας είναι το να παίρνεις αντίθετη θέση σε κάτι ώστε να δείξεις πόσο γελοίο είναι αυτό το πράγμα. Δεν σημαίνει ότι αυτή είναι η άποψή σου. Άρα πρέπει να είμαστε εκπαιδευμένοι για να καταλάβουμε τι και πώς λέει κάτι ο κωμικός. Από την άλλη, όλη αυτή η γενικά έχει καταλάβει πώς λειτουργεί η αγορά, που λέει ότι δεν έχει σημασία πόσο καλά αστεία θα γράψεις, αλλά πόσο θα σοκάρουν, ώστε να έχεις κλικ. Για παράδειγμα, ο Ricky Gervais έχει πει πολλές βλακείες, αλλά στη ζωή του έχει δράσει πολλές φορές υπέρ των τρανς ατόμων.
Αλλά ναι, δεν έχουν μπει στη διαδικασία να το μελετήσουν. Προσβάλλουν κοινωνικές ομάδες που υποφέρουν. Ξέρεις ποια θα ήταν η λύση; Να δώσουμε το μικρόφωνο σε τρανς άτομα να πουν τη δική τους ιστορία. Πρέπει να είσαι αστείος βέβαια, αλλά γιατί να μην έχουν προστατευμένο χώρο να πουν αυτά που θέλουν;
Αν έπρεπε να επιλέξεις: Γεμάτο κοινό ή best seller βιβλίο σου;
Τι να διαλέξω τώρα; Θα πω γεμάτο κοινό, γιατί έτσι θα τους πείσω να αγοράσουν το βιβλίο στην είσοδο του θεάτρου.
Έχεις μιλήσει αρκετά για τη διπολική διαταραχή.
Σπούδασα Χημεία, αλλά η πειθαρχία που χρειαζόταν με δυσκόλευε στην καθημερινότητα. Το θέατρο λειτούργησε σαν δεκανίκι για λίγο καιρό και το stand up comedy μου επέτρεψε τις εναλλαγές στη διάθεση.
Η διπολική διαταραχή αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία. Δυστυχώς, στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω και θα σε αποκαλέσουν τρελό. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε και αυτό ξεκινά από το κράτος. Όταν οι ψυχιατρικές μονάδες έχουν μόνο βαριά περιστατικά μέσα, σε αποτρέπουν από το να ζητήσεις βοήθεια. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ, το «Ο Άνθρωπος που Ενόχλησε το Σύμπαν» με τον Γιώργο Κοκκινίδη όπου σου δείχνει ότι το ψυχιατρείο είναι ένας άλλος κόσμος.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
