Ο Φερνάντο Μποτέρο (1932 - 2023) ήταν Κολομβιανός καλλιτέχνης και γλύπτης, γνωστός στο ευρύ κοινό για το προσωπικό του ύφος, που ονομάζεται Μποτερίσμο, το οποίο απεικονίζει ανθρώπινες μορφές και αντικείμενα σε παραμορφωμένες και επαυξημένες διαστάσεις. Θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες της Λατινικής Αμερικής, όσο ήταν εν ζωή.
Γεννήθηκε το 1932 στην πόλη Μεδεγίν της Κολομβίας, γνωστή για τις κακόφημες συνοικίες της. Ο πατέρας του, έμπορος, πέθανε όταν ο Φερνάντο ήταν δύο ετών. Η πρώτη του επαφή με τη ζωγραφική έγινε μέσα από βιβλία και χειρόγραφα. Στην ηλικία των δώδεκα ετών, παράλληλα με τις σπουδές του, άρχισε να εκπαιδεύεται ως ταυρομάχος, κατόπιν προτροπής ενός θείου του, αλλά δεν έδειξε ποτέ ιδιαίτερη κλίση για το άθλημα.
Παρ' όλα αυτά, οι ταυρομαχίες ενέπνευσαν ως θεματικές τα πρώιμα έργα του. Μέρος της θεματολογίας και έμπνευσής του προερχόταν ακόμα από τα βιβλία του πατέρα του, με θέμα τη γαλλική επανάσταση, τα οποία ήταν εικονογραφημένα με αρκετές προσωπογραφίες της εποχής.
Το έργο του Φερνάντο Μποτέρο
Η πρώτη του ατομική έκθεση οργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία το 1952, στη γκαλερί του Leo Matiz, στην πόλη της Μπογκοτά όπου είχε εγκατασταθεί. Τον ίδιο χρόνο, συμμετείχε στο 9ο Σαλόνι Κολομβιανών Καλλιτεχνών και απέσπασε το δεύτερο βραβείο, γεγονός που του εξασφάλισε φήμη στον κύκλο των καλλιτεχνών και διανοουμένων της πόλης.
Μετά από σπουδές στην Ισπανία, στη Γαλλία και την Ιταλία, επέτρεψε το 1955 στην Μπογκοτά, διορίστηκε καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών, σε ηλικία μόλις 26 ετών και αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νέας γενιάς. Την περίοδο αυτή ξεκίνησε να φιλοτεχνεί και «παραφράσεις» γνωστών πινάκων, όπως η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο και το Παιδί του Vallecas, έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.
Μέχρι το 1965 κατέληξε στο ύφος της εικονογράφησής του, χωρίς να επηρεαστεί ιδιαίτερα από τις τεχνικές του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού ή της Ποπ Αρτ που αποτελούσαν τότε τα κυρίαρχα ρεύματα στη Νέα Υόρκη.
Παράλληλα εξασφάλισε την οικονομική επιτυχία μέσα από τα έργα του, τα οποία άρχισαν να εκτιμώνται ακόμα περισσότερο από τις αρχές του 1966. Τη χρονιά αυτή, οργανώθηκε μία έκθεση του Μποτέρο στο Ανόβερο, που συνοδεύτηκε από ευμενή σχόλια και κριτικές, καθώς και μία δεύτερη ατομική έκθεση στο Κέντρο Τέχνης του Μιλγουόκι, η οποία τον έκανε ευρύτερα γνωστό στο αμερικανικό κοινό.
Το έργο του Μποτέρο περιλαμβάνει προσωπογραφίες (συνήθως ομαδικές), τοπία και αναπαραστάσεις νεκρής φύσης ή καθημερινών σκηνών, προσηλωμένο στην παραστατική ζωγραφική και κατά βάση ανθρωποκεντρικό. Αν και χαρακτηρίζεται ως εικονιστικός ζωγράφος, το έργο του απέχει από τον ρεαλισμό, αποδίδοντας την πραγματικότητα μέσα από ογκώδεις διαστάσεις των αντικειμένων και υπερτροφικές, ευτραφείς ανθρώπινες μορφές.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
