Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη Διαβάσεις για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά «στην καλύτερη πόλη του κόσμου», γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Δυόμιση ώρες γεμάτες ηθικά διλήμματα
«Προσπαθούμε να διαιρέσουμε την ανθρωπότητα σε τόσα μικρά κομμάτια που στο τέλος θα την εξαφανίσουμε». Αυτή είναι η φράση που παίζει στο repeat στο μυαλό μου από την προηγούμενη Πέμπτη. Η παράσταση The Doctor είναι ένας σύγχρονος επαναπροσδιορισμός του έργου Καθηγητής Μπερνάρντι του Arthur Schnitzler (1912) από τον Robert Icke (2019).
Η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από την πολύ φρέσκια - κινηματογραφική - σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και μέσα σε 145 λεπτά θίγονται ζητήματα ταυτότητας, ηθικής και των διάφορων προεκτάσεών τους στην εποχή των (social) media όπου το cancel culture και τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται, είναι κανονικότητα. Το ποιος είσαι και το πώς αυτοπροσδιορίζεσαι έχει και δεν έχει σημασία και αυτό ακριβώς το δίλημμα βρίσκεται στο κέντρο της παράστασης. Οι χαρακτήρες λειτουργούν ως δοχεία ιδεών και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις πιθανές οπτικές και συνεπώς με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η προσέγγιση του Icke όσον αφορά το casting, όπου οι ηθοποιοί δεν αναλαμβάνουν τους ρόλους που φαινομενικά τους ταιριάζουν (φύλο, χρώμα δέρματος κλπ.) είναι μια άσκηση στερεοτυπικής αντίληψης και δίνει τον τόνο για το τι θα ακολουθήσει. Το έργο είναι αφοπλιστικά επίκαιρο και χωρίς να σε αναγκάζει να πάρεις άμεσα θέση μέσα σου - αν δεν έχεις πάρει ήδη - σίγουρα σε αναγκάζει να σκεφτείς σφαιρικά.
Το δίπολο επιστήμη-θρησκεία, οι αμβλώσεις, οι γυναίκες σε ηγετικές θέσεις, το δικαίωμα στην επιλογή, ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής, οι ταμπέλες και η χρησιμότητά τους είναι μερικά από τα ζητήματα που τοποθετούνται με μαστρία μέσα στην πλοκή, χωρις να δίνεται η αίσθηση ότι το έργο προσπαθει να χωρέσει μέσα τα πάντα.
Περισσότερο θα έλεγα ότι τα ίδια αυτά ζητήματα είναι η πλοκή και ότι αποτυπώνεται με σαφήνεια το πόσο αλληλένδετα είναι μεταξύ τους μέσα στην κοινωνία - ένας χρήσιμος καθρέφτης για να κοιτάξουμε μέσα του τη σημερινή Ελλάδα. Όχι «σημερινή» με την ευρεία έννοια, αλλά με την εντελώς κυριολεκτική. Η παράσταση δεν έχει ούτε έναν περιττό διάλογο, ούτε μία περιττή σκηνή και είναι γεμάτη με υλικό για πνευματικό homework που σίγουρα δε βγαίνει μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο.
Το calendar του μήνα
Φεβρουάριος. Ένας ασφυκτικά γεμάτος, πολιτιστικά, μήνας με λιγότερες μέρες για να μας το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Από μουσικές - πέρα από Φοίβο Δεληβοριά, Σωκράτη Μάλαμα και Ιουλία Καραπατάκη που σας τα έχω πει - ξεκίνησε η Νατάσσα Μποφίλιου, Σάββατα στο VOX με το νέο πρότζεκτ Κάτι Καίγεται που σηματοδοτεί μια νέα, δημιουργικά εποχή.
Επίσης απολαυστικές Σκιαδαρέσες στον Σταυρό του Νότου την Τρίτη 13/2 τις οποίες αν δεν έχετε δει ποτέ live μπορείτε να πάρετε μια γεύση στο tik tok account τους και Εδώ Λιλιπούπολη 18 & 19/2 στο Christmas Theater που θα χτυπήσει πολλά καμπανάκια γλυκών αναμνήσεων.
Στις αίθουσες αναμένουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το All of us Strangers με Andrew Scott και Paul Mescal, αλλά και το Χρυσό Αλέξανδρο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το 2023 Animal, της Σοφίας Εξάρχου.
Θεατρικοί στόχοι το «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» σε κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου και σκηνοθεσία των Τζωρτζίνα Λιώση και Νάνσυ Μπούκλη και η «Καρδιά του Σκύλου» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
