Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Πεσμένα φύλλα στην τελευταία παμπ
Διανύουμε ΑΥΤΕΣ τις εβδομάδες της χρονιάς που τα σινεμά είναι γεμάτα με ταινίες που θέλω να δω και ενώ γράφω αυτό το κείμενο θέλοντας να μιλήσω για εκείνες που είδα σερί το προηγούμενο Σάββατο, στο background τρέχει το πότε θα πάω να δω τη Ζώνη Ενδιαφέροντος που βγήκε χθες και την περίμενα πώς και πώς. Αν σας μπέρδεψε αυτή η εισαγωγή, καλώς ήρθατε στο μυαλό μου. Πρώτη προβολή το The Old Oak και δεν είχα καταλάβει ότι θα δω μια ταινία για τον ρατσισμό. Θα μου πείτε, αφου δεν διαβάζεις τις υποθέσεις πώς θα μπορούσες να έχεις άποψη για το τι θα δεις και θα σας πω ότι έχετε δίκιο. Ο τρόπος που ο Ken Loach ακουμπάει αυτή τη θεματική - πέρα από πολύ τρυφερός - είναι και απροσδόκητα χρήσιμος.
Φεύγοντας, σκεφτόμουν ότι αυτή είναι όντως μια ταινία την οποία αν δει κάποιος με προκατάληψη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, ίσως, ΙΣΩΣ, μπορέσει να πλησιάσει έστω και λίγο πιο κοντά σε αυτό που λέγεται ανθρωπιά. Στάση για σουβλάκι (θα σας πω μετά) και γρήγορο περπάτημα για το Άστυ και το Fallen Leaves του Aki Kaurismäki. Επειδή δεν έχω δει κάτι άλλο από τη φιλμογραφία του, ημουν για αρκετή ώρα στο μουντ “Ωραίο, αλλά αυτοί γιατί μιλάνε έτσι περίεργα;”.
Το ότι δεν έπιασα όσο γρήγορα έπρεπε το σχόλιο πάνω στην κοινωνία των social media, τη μοναξιά και τις ανθρώπινες σχέσεις μου το χρεώνω όλη την εβδομάδα. Η ταινία είναι κόμφορτ μέσα στην αβολοσύνη της και αρκετά αστεία, ενώ με το σκηνοθέτη θα τα ξαναπούμε σίγουρα γιατί του χρωστάω να καταλάβω τις αναφορές του λίγο συντομότερα την επόμενη φορά.
Τρώνε οι πρίγκιπες σουβλάκια;
Ο Πρίγκιπας στα Εξάρχεια τρώει και τα απολαμβάνει όσο κι εμείς οι όχι γαλαζοαίματοι. Ο κατάλογος με τα καλαμάκια είναι ατελείωτος και σχεδόν όλα έχουν από δίπλα και περιοχή προέλευσης - σαν να μπαίνετε στο google maps ένα πράγμα - κάτι που με κάνει για κάποιο λόγο να νιώθω εμπιστοσύνη. Αλλά τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι τόσο σημαντικό όσο τα περίφημα ντιπάκια που μπορείτε να προσθέσετε στην παραγγελία σας. Σως πάπρικας, άιβαρ (ψητη πιπεριά φλωρίνης με μελιτζάνα), vegan μαγιονέζα. Μέχρι και φάβα με καραμελωμένα κρεμμύδια μπορεί να έχει μέσα το τυλιχτό σας. Και το θέμα δεν είναι η πρωτοτυπία - γιατί πολλές out of the box προσεγγίσεις έχουμε δοκιμάσει που δεν έχουν κανένα απολύτως γευστικό νόημα πέρα από τον εντυπωσιασμό.
Το θέμα είναι ότι μιλάμε για υλικά βαθιά νόστιμα που συνδυαστικά φτιάχνουν το τέλειο εμβόλιμο γεύμα μετα το ένα και πριν το άλλο σινεμα.
Αυτά που δεν έκανα
Δεν πήγα στα εγκαίνια μιας έκθεσης, αλλά έμαθα ότι είχε ομοιώματα ανθρώπων από χαρτοπολτό, καπνό από αναστάσιμο φως και δάκρυα - τοποθετημένους σε μια εργαλειοθήκη ή ξαπλωμένους σε τραπέζι φαγητού και δεν το μετάνιωσα. Δεν πήγα στην έκθεση VR & AR “White Dwarf” στο Μουσείο Μπενάκη που παρουσίαζε τη δημιουργία και τις συνέπειες της ατομικής βόμβας και το μετάνιωσα. Δεν πήγα στην παράσταση “H Καταρίνα και η ομορφιά του να σκοτώνεις φασίστες” και το μετάνιωσα απεριόριστα, γιατί έμαθα ότι η παράσταση τελειώνει μόνο όταν το κοινό αποφασίσει να αντιδράσει έντονα σε έναν ατελείωτο και αισχρό φασιστικό μονόλογο. Μια παράσταση-άσκηση ανοχής που εύχομαι να βρεθεί ξανά μπροστά μου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
