Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Η Μόνικα και το αόρατο πέπλο
Πέμπτη πρωί, δεύτερος καφές στο χέρι και φτάνω στο λιμάνι, στη συνέντευξη τύπου της Μόνικα Μπελούτσι, 5 λεπτά πριν αρχίσει. Μόλις έχω λάβει μήνυμα στο κινητό «Θα αργήσω 10’. Ας περιμένει η Μόνικα» το διαβάζω και γελάω.
Η Μόνικα δεν περίμενε και μπήκε στηn αίθουσα με αυτό το αόρατο αστραφτερό πέπλο που σκεπάζει μερικούς ανθρώπους και μαγνητίζει τους υπόλοιπους. Σε κάθε απάντησή της, τοποθετούσε στο κέντρο τον άνθρωπο.
Μίλησε για το πάθος ως κινητήριο δύναμη, τις γυναίκες και τον κόσμο γύρω τους που αλλάζει - αφού οι ίδιες αλλάζουν, σέβονται περισσότερο τον εαυτό τους και μιλούν δυνατά.
Μίλησε για το χρόνο που δεν τον πολεμά γιατί, αν τον πολεμά, κάποια στιγμή θα χάσει. Μίλησε για την ταχύτητα που αλλάζουν όλα και το ότι είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις μεταβολές αντί να τις φοβόμαστε.
Μίλησε για το ότι σημασία δεν έχει να έχεις οργανώσει τα πάντα, αλλά το τι σου συμβαίνει και τι αποφασίζεις να κάνεις με αυτό. Μίλησε επίσης και για το σινεμά, τους ρόλους της και τη Μαρία Κάλλας.
Μετά φόρεσε ξανά το αόρατο πέπλο της και εξαφανίστηκε. Πήρα τρίτο καφέ στο χέρι, έκατσα για συζήτηση στον ήλιο - έξω από την αποθήκη Γ και μετά έτρεξα να προλάβω την προβολή στο Ολύμπιον.
Όταν είσαι ρούκι σε Φεστιβάλ, δεν πας για μπύρα
Οι προβολές στα φεστιβάλ έχουν μια μοναδική ιδιότητα: φαίνονται πολλές όταν τις κλείνεις και λίγες όταν έρχεται η ώρα να τις δεις. Το αντίστροφο, δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει όταν παραγγέλνεις πιάτα στα εστιατόρια.
Έχω αφήσει πολλά «θα πάω σινεμά το βράδυ» για μερικά «μήπως να πάμε για κανένα ποτό;» και ήρθαν οι ταινίες να διεκδικήσουν πίσω το χρόνο (μου) που τους αναλογεί.
Στη Θεσσαλονίκη ακυρώνω ποτό για να δω (άλλη) μια ταινία που «μου είπαν ότι είναι καλή» ή που «με έχει ψήσει πολύ η υπόθεση» ή που «έλα, πάμε, είναι η νέα ταινία του τάδε». Το ρεκόρ μου δεν είναι μεγάλο είναι 3 σε μια μέρα. Και να το πρώτο τσάλεντζ για το 2024.
Έχει Q&A αυτή η ταινία;
Μόλις έχει τελειώσει το Melk, μια ταινία που μιλάει για τη διαχείριση του πένθους. Ωραία ταινία, βαριά ταινία, ενδιαφέρουσα ταινία. Ξέρετε τι ήταν το ακόμα πιο ενδιαφέρον;
Να βλέπεις τη σκηνοθέτιδα που έχει φτιάξει μια τέτοια ταινία να είναι χαμογελαστή και κούλ απαντώντας σε ερωτήσεις του κοινού. Κάπως καταλαβαίνεις ότι όλοι τελικά είμαστε άνθρωποι και κάπως μερικά ακόμα στερεότυπα για τους καλλιτέχνες καταρρέουν.
Δείτε επίσης:
Ποιος είναι ο κατώτατος μισθός σε κάθε χώρα της ΕΕ - Τα «χιλιάρικα» και η θέση της Ελλάδας
Flyover στη Θεσσαλονίκη: Έτσι θα είναι η «ιπτάμενη» περιφερειακή οδός - Πώς θα βοηθήσει στην κίνηση
Να αφοριστεί η Θέμις Μπαζάκα ζητούν ιερείς: «Θέλετε τα παιδιά μας αλιβάνιστα και άθεα;»
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
