Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, αρκετές δεκαετίες πριν επινοηθεί αυτή η δεύτερη εκδοχή του «Ζεϊμπέκικου» με τη Μαρίνα Σάττι και τον Μικρό Κλέφτη, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε παρουσιάσει τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη, σε μια μπουάτ στην Πλάκα, με νέους ερμηνευτές της εποχής, όπως ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Παπάζογλου, η Μελίνα Τανάγρη. Ένας νεαρός θαμώνας εκείνων των συναυλιών, τον είχε πλησιάσει ντροπαλά και τον είχε ρωτήσει «Διονύση, τι είναι αυτά τα τραγούδια;».
Ο Σαββόπουλος ψύχραιμα, αν και με στοχαστική διάθεση, του είχε απαντήσει «είναι ένας κύκλος τραγουδιών σε... καλό δρόμο». Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφόρησε και ο ομώνυμος δίσκος και σήμερα οι «Αχαρνής» είναι ένα album με τη στόφα του κλασικού.
Είχε προηγηθεί όμως το «Βρώμικο Ψωμί», μια σειρά τραγουδιών που είχε κυκλοφορήσει το 1972. Ένα album πιστό στους ροκ πειραματισμούς του 28χρονου τότε Σαββόπουλου, το οποίο όμως περιείχε και το «Ζεϊμπέκικο», ένα κομμάτι βαρύ, με όργανα ηλεκτρικά (το μπάσο του Γιάννη «Μπαχ» Σπυρόπουλου στην πρώτη ηχογράφηση, θυμίζει σχεδόν heavy metal), στο ρυθμό ενός απτάλικου ζεϊμπέκικου.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος όχι μόνο γεφύρωνε την παράδοση της Ανατολής με τον ροκ ήχο, αλλά έπειθε και τη Σωτηρία Μπέλλου, μια θρυλική ερμηνεύτρια του λαϊκού τραγουδιού, να τραγουδήσει μαζί του μια νέα εκτέλεση του κομματιού.
«Είχα ζητήσει από τη δισκογραφική να πει στην Μπέλλου αν θέλει να τραγουδήσει το «Μ’ Αεροπλάνα και Βαπόρια». Απάντησε ότι δέχεται ευχαρίστως και ήρθε στο στούντιο έτοιμη, μελετημένη. Το ηχογράφησε ωραιότατα».
Στην ηχογράφηση ο Σαββόπουλος ήταν ενθουσιασμένος, αλλά: «Ήμουν συγκινημένος. Σκεφτόμουν ότι έγραψα επιτέλους ένα λαϊκό τραγούδι. Η Σωτηρία όμως βγαίνει από το καμαράκι που ηχογραφούσαμε, ξεφυσάει και λέει, ουφ βρε Διονύση με έκανες και τραγουδάω ποπ. Έμεινα άφωνος. Το έβαλε όμως στο ρεπερτόριο της. Το τραγουδούσε πάντοτε. Θεϊκά το είπε, θεϊκά».
Το Ζεϊμπέκικο, ξανά
Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να λέγεται «Ζεϊμπέκικο ΙΙΙ», λαμβάνοντας υπόψιν και την πρωτότυπη, solo ηχογράφηση του κομματιού από τον ίδιο το δημιουργό του, αλλά ποιοι είμαστε εμείς για να πούμε τι στον Σαββόπουλο.
Σε αυτή τη νέα εκδοχή λοιπόν, που έρχεται στον απόηχο των εκλογών και της στήριξης του συνθέτη προς ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και των (τοξικών) συζητήσεων που ακολούθησαν από εκπροσώπους αντιπάλων εκλογικών συνδυασμών, ο Διονύσης συμπράττει με τον ράπερ Μικρό Κλέφτη και τη Μαρίνα Σάττι, ενώ η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου παραμένει εκεί, στεντόρεια, σαν να απαγγέλει το πιο σκληρό χρονογράφημα της Μικρασιατικής Ιστορίας.
Ειλικρινά, νιώθω αμήχανος προς τη διασκευή. Δεν είμαι σίγουρος αν και τι ακριβώς της προσθέτουν οι ρίμες του Μικρού Κλέφτη και οι φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί της Σάττι. Παράλληλα, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τον διακριτικό έστω, «διάλογο» του Σαββόπουλου με τo hip hop και την αγκαλιά, που προσομοιάζει σε αυτή του πνευματικού πατέρα, που προσφέρει στη Μαρίνα Σάττι.
Παράλληλα, προκαλεί θαυμασμό η παραγωγή του videoclip, με την Πατρίσια Απέργη και τη χορευτική ομάδα των Αεριτών να «ερμηνεύουν» χορευτικά, σκληρά, οριακά δυσβάσταχτα, κάθε στίχο. Το «Ζεϊμπέκικο ΙΙ» είναι μια φιλόδοξη, νέα εκδοχή του τραγουδιού, «σε καλό δρόμο», όπως είχε πει κάποτε ο Διονύσης στον πατέρα μου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
