Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Βρέχει και δε βρέχει
Το πιο άμεσο πράγμα που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα είναι να μπαίνουν όλοι στα αυτοκίνητα τους μόλις ξεκινήσει να βρέχει και να πηγαίνουν δεν έχω ιδέα που. Ταυτόχρονα, μόλις ξεκινήσει να βρέχει, όλοι ακυρώνουν τα σχέδιά τους επειδή “βρέχει”. Κι εγώ έχω μείνει να αναρωτιέμαι πώς, αφού κανείς δεν πάει πουθενά, είναι όλοι σε σειρά πίσω από ένα κόκκινο φανάρι. Γράφω αυτά, αλλά έξω έχει 18 βαθμούς και κανένα σύννεφο, ενώ μέσα στο σπίτι είμαι με φούτερ και θέρμανση. Όλοι περιμένουν για κάποιο λόγο το χειμώνα γιατί “Δεκέμβρης μπηκε, θα κάνουμε γιορτές με κοντομάνικο;”. Ναι; Γιατί να μην κάνουμε γιορτες με κοντομάνικο; Πόσο βολικό θα είναι να κάνουμε γιορτές με κοντομάνικο; Γιατί να προτιμώ μέσα από το κοντομάνικο να φοράω φανελάκι, πάνω από το κοντομάνικο να φοράω πουκάμισο, πάνω από το πουκάμισο να φοράω πουλόβερ και πάνω από το πουλοβερ να φοράω μπουφαν; Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να πρέπει πρώτα να φορέσω όλα αυτά για να τρέξω να μπω στο αυτοκίνητό μου με το που ξεκινήσει να βρέχει.
Είναι το negroni κουλ;
Πέμπτη στο Juan Rodriguez, κάτι που εξελίσσεται σε κλάσικ. Έρχεται κάποια στιγμή ένας Άγγλος τουρίστας και μου λέει “πίνεις negroni;”. Λέω “όχι”. Λέει “ο φίλος μου πίνει negroni”. Λέω “μπράβο”. Λέει “ναι, αλλά μήπως δεν είναι κουλ το negroni;”. Λέω “ο καθένας μπορεί να πίνει αυτό που θέλει χωρίς να έχει σημασια το αν είναι κουλ;”. Λέει “μπράβο είσαι πολύ συμπεριληπτική, να γίνεις πολιτικός”. Ε και μετα του εξήγησα ότι δεν θα γίνω πολιτικός και σκέφτηκα ποσο αθώα έρχεται ένας Άγγλος τουρίστας μια Πέμπτη βράδυ στο Juan Rodriquez να σου πει να γίνεις πολιτικός στην Ελλάδα επειδή είσαι οκέι με το να πίνουν οι άνθρωποι negroni - που δεν το λες και μη κουλ. Βέβαια, αν είσαι συμπεριληπτικος με τα ποτά, μπορεί να είσαι και με τους ανθρώπους και αυτό ίσως θα ήταν ένα καλο skill για τους πολιτικούς στην Ελλάδα. Αλλα αυτά δεν τα συζήτησα με τον Άγγλο.
15 χρόνια στην ίδια ουρά
Ήρθα στην Αθήνα το 2009. Για 8 χρόνια έμπαινα σχεδόν κάθε μέρα στο 608 για να πάω στο σπίτι μου. Κάθε μέρα περνούσα από τη Μιχαλακοπούλου και κάθε μέρα ήθελα να σταματήσω στην καντίνα για κοτομπουκιές, να περιμένω στην ουρά, να φάω τις κοτομπουκιές και μετα να περιμένω το επόμενο 608 για να πάω στο σπίτι. Αυτό φυσικά είχε, πέρα από απόλαυση, το ρίσκο του να μην ξέρεις αν ποτε ξανα θα περάσει λεωφορείο ή αν όλο αυτο θα σου κοστίσει πολύ περισσότερο χρόνο και χρήματα από όσα υπολογίζεις. Η Αθήνα το βράδυ χωρίς τηλεματική ήταν ένα όνειρο. Κάποιες φορές, λοιπόν, όντως σταματούσα, ενώ όλες τις υπόλοιπες υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι όταν θα πάρω αυτοκίνητο θα σταματώ συνέχεια στην καντίνα για να φάω αφού θα εξαφανιζόταν το ρίσκο με τα λεωφορεία. Τα χρόνια πέρασαν, πήρα αυτοκίνητο, αλλά δε σταματούσα ποτέ στην καντίνα για κοτομπουκιές. Μια μέρα θυμήθηκα την υποσχεση, σταμάτησα, περίμενα στην ουρα και οι κοτομπουκιές είχαν ακριβώς την ίδια γεύση. Αυτή την ικανοποιητική γεύση που έχει το “τωρα τρωω junk, αλλα δεν είναι και ακραία junk και είμαι όκει με αυτό”. Έχω σταματήσει μερικες φορές ακόμα από τότε.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
