Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Όντως τελικά το τυλιχτό δεν θέλει πατάτες
Μάλλον πρέπει να συνηθίσετε ότι σε αυτή τη στήλη θα βομβαρδίζεστε από old school σουβλατζίδικα κι αν θέλετε τη γνώμη μου αυτός είναι ο μοναδικός βομβαρδισμός που θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη. Ο Αχιλλέας, λοιπόν, στο Νέο Κόσμο έχει αναχθεί σε “τι να φάω πριν πάω οπουδήποτε” και έτσι την Τετάρτη έκανα μια γρήγορη στάση εκεί ενώ σε όλη τη διαδρομή προσευχόμουν - δεν ξέρω πού - να προλάβω λίγο από τον - συνήθως sold out - χειροποίητο γύρο του. Γύρος, ντομάτα και κρεμμύδι γεμάτα αρώματα, σπιτικό τζατζίκι και όλα αυτά τυλιγμένα στην ίσως καλύτερη πίτα που έχω δοκιμάσει. Το να απολαμβάνεις αυτό το μαγικό συνδυασμό πάνω στο πεζοδρόμιο είναι σίγουρα μια άκρως Αθηναϊκή εμπειρία και επειδή άκουσα πολλούς γύρω μου να παραγγέλνουν καλαμάκια είμαι σχεδόν υποχρεωμένη να ξαναπάω σύντομα!
Ο Πέτρος είναι και δεν είναι Μάλαμας
Επόμενος σταθμός της Τετάρτης ήταν το live του Πέτρου Μάλαμα στο Σταυρό του Νότου Club και φτάνοντας διαπίστωσα ότι είχε λιγότερο κόσμο από ότι περίμενα και εν τέλει λιγότερο κόσμο από ότι θα έπρεπε. Τον Πέτρο οι περισσότεροι τον ξέρουν από τις συμμετοχές του στα live του Σωκράτη, όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Έχει 2 προσωπικά άλμπουμ με εντελώς δικό του μουσικό και στιχουργικό ύφος. Φαίνεται ένας πολύ low profile τύπος πάνω στη σκηνή - στα όρια του άβολου - αλλά όταν πέρασε λίγο η ώρα ήταν και αστείος και ευφυής και εύστοχος με υπαρξιακοφιλοσοφικά σχόλια που πάντα εκτιμώ. Γενικά το μετράω πολύ αυτό στους καλλιτέχνες - το τι θα πουν όσο οι υπόλοιποι μουσικοί κουρδίζουν. Τον συμπαθώ τον Πέτρο γιατί θαυμάζω το να μπορείς να ξεφύγεις από αυτά που έχουν αναπόφευκτα χαραχθεί μέσα σου μουσικά, μεγαλώνοντας με έναν τόσο σημαντικό δημιουργό. Να ξεφύγεις, χωρίς να τα αρνηθείς, να τα κρατήσεις σαν αναφορές και να φτιάξεις αυτό που εσύ γουστάρεις, να πεις αυτό που έχεις εσύ να πεις. Περίμενα πώς και πώς να ακούσω τη “Γενοβέφα” και το “Κι εσύ αγάπη” που στην παρέα το λέμε για πλάκα “Διανυκτερεύον φαρμακείο”. Ωραία μπάντα, ωραία αύρα, τζουράς στην πεταλιέρα, ωραίες διασκευές - από Μελεντίνη μέχρι “Παυσίπονο” - και ίσως η πιο καλή προσέγγιση του “Να βάλω τα μεταξωτά” που έχω ακούσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Να πάτε στον Πέτρο, να δοκιμάζετε νέους δημιουργούς και στις εξόδους και στα spotify σας.
“Poor Things” didn’t happen
Τι να πω τώρα εγώ γι’ αυτό το συγκλονιστικό πράγμα που είδα; Disclaimer: αγαπώ τον Λάνθιμο. Ακόμα απορώ πώς υπήρξε καν ο Κυνόδοντας ως σύλληψη, ο Αστακός είναι η αγαπημένη μου ταινία τα τελευταία αρκετά χρόνια, με το Ελάφι δεν τρελάθηκα, το The Favorite ήταν μια φανταστική ταινία, αλλά μου έλειψε αυτό που είχα συνηθίσει να βλέπω από αυτόν τον σκηνοθέτη - πρόβλημά μου - και την Κινέττα δεν την έχω δει ακόμα παρότι όλες τις Κυριακές του καλοκαιριού τις πέρασα στην Κινέττα. To “Poor Things” το χαζεύεις από το πρώτο πλάνο και σκέφτεσαι συνεχώς “τι κάνει ο τύπος πάλι;”. Καθαρή κωμωδία, βαθιά φεμινιστική και επαναστατική, που σε κοιτάει και απορεί γιατί δεν κάνεις αυτό που θέλεις. Έτσι, casually, μέσα από την συγκλονιστική - δεν βρίσκω άλλη λέξη δυστυχώς - Έμμα Στόουν, σε βάζει απέναντι και επί 141 λεπτά σε ρωτάει με κάθε πιθανό - και πανέξυπνο - τρόπο “αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά, γιατί δεν είναι τόσο απλά;”. Μια άμεση ματιά στην υποκρισία και στο πόσο λάθος είναι δομημένος τελικά αυτός ο κόσμος και στο κέντρο ένα αγνό πλάσμα που βρέθηκε να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του. Και να ξέρετε δεν είμαστε και πολύ μακριά από αυτό το πλάσμα. Κι εμείς αναρωτιόμαστε, απλώς φοβόμαστε τις απαντήσεις.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
