Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη Διαβάσεις για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά «στην καλύτερη πόλη του κόσμου», γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Τα τριήμερα
Ζούμε στη χώρα των Πρωτοχρονιάτικων άρθρων με τίτλο “Δείτε πότε πέφτουν οι αργίες το 2024”. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα άρθρα. Λες και αν θέλω να κανονίσω εκδρομή δεν θα ανοίξω το ημερολόγιο να τσεκάρω, θα περιμένω έναν clickbait τίτλο. Επίσης, ζούμε στη χώρα που σκεφτόμαστε αν μπορούμε να υποστηρίξουμε οικονομικά μια εκδρομή, αλλά μπορώ να θυμηθώ αμέτρητα ΣΚ στην Αθήνα που ήταν τελικά πολύ ακριβότερα από μια διήμερη εξόρμηση. Όπως και να 'χει τα τριήμερα φτιάχτηκαν για να μην ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα, για να μισήσεις λίγο και τις Τρίτες - εκτός από τις Δευτέρες - και για να ρωτάμε ο ένας τον άλλο “τι θα κάνεις το τριήμερο”. Άγνοια, Ισότητα, Επικοινωνία. Μερικοί από τους πυλώνες της ευτυχίας.
Οι επιστροφές
Οι επιστροφές είναι κατα βάση διλήμματα. Ένας μικρόκοσμος γεμάτος αποφάσεις, που με τον τρόπο του μας προετοιμάζει για την επανένταξη στην κανονική ζωή. Ποιός θα κάτσει μπροστά; Τι μουσική θα βάλουμε; Θα κάνουμε στάση; Πώς θα χωρέσουν τα πράγματα στο αυτοκίνητο; Επίσης, οι επιστροφές είναι ψευδαίσθηση. Νομίζεις ότι αν γυρίσεις μια μέρα μετά από τους υπόλοιπους “εκδρομείς” θα γλιτώσεις την κίνηση. Αλλά η απογευματινή κίνηση της Αθήνας είναι πάντα εκεί για να σε υποδεχτεί και να σου θυμίσει πως ό,τι κι αν επιλέξεις η ζωή θα σου αποδείξει ότι δεν έχεις τον έλεγχο.
Το Πολυλίμνιο
Το δικό μου τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας με βρήκε στη Μεσσηνία, μαζί με επιτραπέζια, κιθάρες και ένα ψυγειάκι γεμάτο γαρίδες, μύδια, καλαμάρια και ταραμοσαλάτα. Μια από τις ελάχιστες φορές που απομακρύνθηκα από το τζάκι - τον καλύτερό μου φίλο - ήταν για μια μίνι εκδρομή στο Πολυλίμνιο, το γνωστό σύμπλεγμα από λίμνες και καταρράκτες που είχα πάντα στο μυαλό μου ως καλοκαιρινό προορισμό. Χωρίς να έχω γεννηθεί για δύσβατα μονοπάτια (αυτή τη φορά μιλάω κυριολεκτικά και όχι υπαρξιακά) βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το challenge “σε ποια πέτρα να πατήσω μετά για να μην βρέξω τα παπούτσια μου”. Το φυσικό τοπίο είναι μαγικό και καταπράσινο, ενώ υπάρχουν αρκετά σημεία για ξεκούραση και άραγμα. Ξεκινώντας τη διαδρομή, αυτό που σου δίνει ελπίδα είναι ότι βλέπεις να επιστρέφουν από το μονοπάτι κανονικοί άνθρωποι - όχι αθλητές - με κανονικά ρούχα - όχι ορειβατικά - και σκέφτεσαι ότι μάλλον θα μπορέσεις κι εσύ να τα καταφέρεις. Δηλαδή, αν δεν εμπιστεύεστε εμένα εμπιστευτείτε εκείνους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
