Κάθε εβδομάδα, η Σταυρούλα Κουλίτση, γράφει στο reader.gr και στη στήλη “Διαβάσεις” για όσα έκανε ή δεν έκανε, για όσα σκέφτηκε και για όσα προέκυψαν χωρίς να τα έχει σκεφτεί. Όλα αυτά “στην καλύτερη πόλη του κόσμου” γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ουτοπία.
Ο πρώτος Ταρκόφσκι είναι ο πιο σημαντικός
Το σύνδρομο στέρησης του Film Festival ήρθε να καλύψει το ίδιο το Film Festival με την ειδική ενότητα προβολών Fundamentals of Cinema στον κινηματογράφο Δαναό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με βοήθησε να βάλω τικ σε μια βασική παράλειψη που έχω κάνει: να δω Ταρκόφσκι - τη νο1 απάντηση οποιουδήποτε ανθρώπου (αλλά και του Chat GPT) όταν ζητάς να σου προτείνει σκηνοθέτες σαν τον Μπέργκμαν και τον Κισλόφσκι. Το Stalker ήρθε για να μου θυμίσει ότι δεν βλέπω σινεμά για να μάθω τι θα γίνει στο τέλος της κάθε ιστορίας. Βλέπω σινεμά γιατί με κάνει να σκέφτομαι και ο Ταρκόφσκι μου παρείχε το πεδίο για να σκεφτώ ακόμα και μέσα στην ίδια του την ταινία.
Μού έδινε τροφή με έναν δυνατό υπαρξιακό διάλογο και μετα με άφηνε να χαζεύω τους ήρωές του να περπατάνε, ενώ προσπαθούσα να μεταβολίσω αυτά που είχα μόλις ακούσει. Μια διαδρομή που οδηγεί στο μέρος που οι ευχές γίνονται πραγματικότητα, δεν είναι παρα μια εσωτερική αναζήτηση των πραγματικών μας “θέλω”. Σιγουρα η ταινία δεν είναι για όλους και σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες, αλλά ακόμα πιο σίγουρα είναι πολύ σημαντικό σινεμά. Επομενη σταση για μένα στη φιλμογραφία του νομίζω πως θα είναι το Solaris. Όσον αφορά το αφιέρωμα, θα τρέχει μέχρι τον Απρίλιο και είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε ή να ξαναεπισκεφθείτε σημαντικές ταινίες από σημαντικούς δημιουργούς.
“Κι αν δεν τα καταφέρουμε, να ξέρετε ότι προσπαθήσαμε”
Στις 5 Δεκεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού, βρέθηκα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στην εκδήλωση ευαισθητοποίησης της εθελοντικής οργάνωσης Humanity Greece. Η υπέροχη αυτή ομάδα ανθρώπων έχει βρεθεί στις μεγαλύτερες φωτιές και πλημμύρες στην Ελλάδα, αλλά και σε κάθε σπίτι που το έχει πραγματικά ανάγκη. Τους έχω γνωρίσει, έχω δουλέψει μαζί τους, έχω μαγειρέψει μαζί τους και τους θαυμάζω γιατί, το να βάζεις στην άκρη τον ίδιο σου τον εαυτό για τους άλλους, είναι μεγαλειώδες. Αναζητήστε τους, ενημερωθείτε για τις δράσεις τους και πραγματικά σας προτείνω να περάσετε μια Δευτέρα απόγευμα μαζί τους.
Τι παντελόνια, τι φορέματα, άνθρωπας να είσαι
Αυτό θα δέιτε γραμμένο στις τουαλέτες του Άνθρωπας Bar στο Κουκάκι. Ξέρετε, πιστεύω ότι τα μαγαζιά τα κάνουν οι άνθρωποι. Ούτε οι τοίχοι, ούτε οι μπάρες, ούτε τα ποτήρια. Κι ο Βασίλης Γιακουμάρος, ενας φανταστικός τύπος (ή μαλλον ένας φανταστικός άνθρωπας) αποφάσισε μια μέρα να βάλει όλη του την αγάπη μέσα σε ένα μικρό μπαρ και να μας υποδέχεται εκεί. Όταν πλησίαζαν οι απόκριες κρέμασε μαγιό από το ταβάνι κι όταν ήρθαν τα επόμενα Χριστούγεννα στόλισε τα μαγιό με φωτάκια. Θυμάμαι ένα Σάββατο βράδυ που ήμουν γεμάτη νεύρα - έψαχνα μισή ώρα να παρκάρω στο Κουκάκι και τη μοναδική θέση πάρκινγκ που βρήκα την κρατούσε άνθρωπος που περίμενε αυτοκίνητο. Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι πρέπει να πιάνουν θέσεις ανθρώπων και τα αυτοκίνητα θέσεις αυτοκινήτων κι ότι οι άνθρωποι που πιάνουν θέσεις πάρκινγκ δεν είναι σίγουρα άνθρωπες και τέλοσπαντων πήγα στον Άνθρωπα. Μπαίνω μέσα. Λεω στο Βασίλη “ειμαι έξαλλη”. Μου λεει “βάζω σφηνάκια”.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
