Θαύμα. Νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Η μεγάλη θέληση του ανθρώπου για ζωή. Όπως και να το ονομάσει κανείς η ιστορία των 16 ανθρώπων που επέζησαν από την πτώση του αεροπλάνου που επέβαιναν, κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανοί για 72 ημέρες σε συνθήκες πολικού ψύχους στις χιονισμένες Άνδεις, αναγκάστηκαν να φάνε κομμάτια από τους φίλους και τους συγγενείς τους για να κρατηθούν στη ζωή και τελικά σώθηκαν θα είναι πάντα μια ιστορία η οποία θα συγκλονίζει όσους την ακούν.
Η πτώση του αεροπλάνου στις Άνδεις
Όλα ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου 1972. Εκείνη την ημέρα το δικινητήριο ελικοφόρο αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής. Μετέφερε την ομάδα ράγκμπι Old Christians Club, που θα έδινε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής.
Συνολικά οι επιβαίνοντες είναι 45 άτομα (πλήρωμα, παίκτες, συγγενείς και φίλοι). Το ταξίδι είναι δύσκολο και ο πιλότος αναγκάζεται να προσγειώσει το αεροπλάνο σε μια πόλη της Αργεντινής που βρίσκεται στους πρόποδες των Άνδεων. Την επόμενη ημέρα αν και οι καιρικές συνθήκες δεν βελτιώθηκαν το αεροπλάνο συνέχισε το ταξίδι του αφού ο πιλότος ενέδωσε στις πιέσεις των παικτών της ομάδας. Κάπου πάνω από τα σύνορα της Αργεντινής με τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα, οι πιλότοι αναγκάστηκαν να πετούν μέσα σε πυκνές νεφώσεις και έχασαν τον προσανατολισμό τους. Τελικά, το αεροπλάνο προσέκρουσε σε μια κορυφή και κατέπεσε σε μια χιονισμένη πλαγιά σε υψόμετρο 3.600 μέτρων.
Ο συγκυβερνήτης του αεροπλάνου πριν υποκύψει, επαναλάμβανε τη φράση: «Περάσαμε το Κουρικό! Περάσαμε το Κουρικό!» Το Κουρικό ήταν περιοχή στη Χιλή, στη δυτική πλευρά των Άνδεων. Το αεροπλάνο, ωστόσο, δεν έφτασε ποτέ εκεί. Βρισκόταν ακόμα στην Αργεντινή, σε ένα σημείο τόσο απόκρημνο και δύσβατο, που δεν είχε καν ονομασία.
Δώδεκα από τους επιβάτες σκοτώθηκαν ακαριαία. Πέντε ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους μέσα στις επόμενες ώρες. Οι 28 που έμειναν ζωντανοί ήταν αντιμέτωποι με εξαιρετικά απάνθρωπες συνθήκες. Με τον υδράργυρο να δείχνει πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, με περιορισμένο οξυγόνο, χωρίς τροφή (είχαν μόνο λίγες σοκολάτες και μερικά μπουκάλια κρασί), και ζεστά ρούχα προσπαθούν να επιβιώσουν. Τα σωστικά συνεργεία έχουν χάσει τα ίχνη τους και οι ελπίδες να βρεθούν ζωντανοί λιγοστεύουν κάθε ώρα που περνάει.
Στις 21 Οκτωβρίου πεθαίνει ένας από τους διασωθέντες. Οκτώ ημέρες αργότερα μια χιονοστιβάδα κοστίζει τη ζωή σε οκτώ ακόμα άτομα. Τις επόμενες ημέρες και μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου τρεις ακόμα είχαν χάσει τη ζωής τους.
Για να καταφέρουν να φτάσουν μέχρι εκείνη την ημέρα έπρεπε να τραφούν. Στην αρχή έτρωγαν τις ζώνες και τα δερμάτινα καθίσματα. Μετά, ωστόσο, δεν είχαν άλλη επιλογή. Η μόνη λύση που τους απέμεινε ήταν να φάνε τους νεκρούς φίλους και συγγενείς τους. Δικαιολόγησαν την απόφασή τους, λέγοντας ότι ήταν σαν να τρώνε το σώμα και το αίμα του Χριστού στη Θεία Κοινωνία. «Όταν πας να πάρεις ένα κομμάτι σάρκας, το σώμα του φίλου σου, το παγωμένο του σώμα, το χέρι σου δεν υπακούει. Πρέπει να κάνεις μεγάλη προσπάθεια με την ενέργεια και το μυαλό σου για να αναγκάσεις το χέρι σου να υπακούσει. Αυτό γίνεται, αλλά όχι αμέσως. Το ίδιο συμβαίνει και με το στόμα σου που πρέπει να το ανοίξεις για να βάλεις μέσα το κρέας και να το μασήσεις», είχε εξομολογηθεί χρόνια αργότερα ένας από τους επιζήσαντες, ο Χοσέ Λουίς Ινσιάρτε.
Μην μπορώντας να συνεχίσουν να ζουν έτσι, οι επιζήσαντες αποφάσισαν οι τρεις πιο δυνατοί από αυτούς να ξεκινήσουν μια δύσκολη αποστολή. Να επιχειρήσουν να φτάσουν κάπου που θα μπορούσαν να καλέσουν σε βοήθεια. Οι Νάντο Παράντο, Ρομπέρτο Κανέσα και Αντόνιο Βιζιντίν, ξεκίνησαν στις 12 Δεκεμβρίου για να πραγματοποιήσουν αυτό που θεωρητικά ήταν ακατόρθωτο. Και το κατάφεραν εννιά ημέρες αργότερα όταν «έπεσαν» πάνω σε έναν ορεσίβιο μεταφορέα, τον Σέρχιο Καταλάν, ο οποίος τους περιέθαλψε και ειδοποίησε τις αρχές.
Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 23 Δεκεμβρίου του 1972, εντοπίστηκαν από τα σωστικά συνεργεία και σώθηκαν και οι 16. Μέσα σε λίγες μέρες, η συνταρακτική ιστορία τους είχε κάνει το γύρω του κόσμου. Τα ΜΜΕ επέλεξαν να εστιάσουν όχι στη δύναμη των επιζώντων, αλλά στην ανθρωποφαγία. Η καθολική εκκλησία δήλωσε επισήμως ότι η ανθρωποφαγία των 16 επιζήσαντων δεν ήταν αμαρτία ενώ και οι συγγενείς των νεκρών τους συγχώρεσαν λέγοντας ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος να κρατηθούν στη ζωή.
Τι απέγιναν οι επιζήσαντες
Το 2016 ο Ρομπέρτο Κανέσα έγραψε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Έπρεπε να επιβιώσω: Πώς ένα αεροπορικό δυστύχημα στις Άνδεις ενέπνευσε την κλήση μου να σώσω ζωές» και τα όσα έγραψε εκεί είναι συγκλονιστικά:
«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, παλεύαμε. Βγήκα στο χιόνι και προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση. Χωρίς τη συγκατάθεσή Του, ένιωθα ότι θα παραβίαζα τη μνήμη των φίλων μου – ότι θα έκλεβα τις ψυχές τους. Αναρωτηθήκαμε εάν τρελαινόμασταν ακόμα και στη σκέψη κάτι τέτοιου. Είχαμε μετατραπεί σε κτηνώδεις; Αγρίους; Ήταν το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε; Πραγματικά, φτάναμε στα όρια του φόβου μας».
Στη βιογραφία του, ο Νάντο Παράντο, ο οποίος ήταν ένας από τους δύο που έφεραν τελικά βοήθεια, αποκάλυψε ότι έφαγε ένα αμύγδαλο με σοκολάτα μέσα σε διάστημα τριών ημερών. «Μου δόθηκε μια ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή» δήλωσε ο Κανόσα σε γερμανικό πρακτορείο το 2022. «Νόμιζα ότι θα πέθαινα, γιατί σίγουρα πεθαίνεις σε ένα αεροπλάνο που πέφτει κατευθείαν πάνω σε ένα βουνό. Ποτέ δε θα πίστευα ότι θα μπορούσα να σωθώ, και έτσι το σύνθημα ''72 ημέρες: Όσο υπάρχει ζωή και ελπίδα, ίσως υπάρξει αύριο'' έγινε η κινητήριος δύναμη στη ζωή μου».
«Εκείνο το βράδυ, πέρασα από την κόλαση», είχε πει ο Ρόι Χάρλεϊ, στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Στα πόδια μου ήταν ένα αγόρι που του έλειπε μέρος του προσώπου του και... πνιγόταν στο αίμα του. Δεν είχα το θάρρος να του απλώσω το χέρι, να του κρατήσω το χέρι, να το παρηγορήσω. Φοβήθηκα πολύ».
Σε ό,τι αφορά τη δυσκολότερη απόφαση που είχαν πάρει σημείωσε: «Πεθαίναμε. Όταν έχεις την επιλογή να πεθάνεις ή να χρησιμοποιήσεις το μόνο πράγμα που μένει... Κάναμε ό,τι κάναμε για να ζήσουμε. Η χιονοστιβάδα ήταν σαν να μας είχε μαχαιρώσει ο Θεός στην πλάτη ».
Το επόμενο πρωί, άλλοι τέσσερις άνθρωποι ήταν νεκροί. «Ήμασταν τόσο κρύοι, ήταν τόσο σκληρά.Ένα από τα πιο οδυνηρά πράγματα, ήταν η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος συνεχιζόταν χωρίς εμάς», είχε πει από την πλευρά του ο Κάρλος Πάεζ, τονίζοντας πως πίστεψε πολλές φορές, ότι έφθασε η τελευταία του ημέρα στη ζωή. «Είναι μια εξαιρετική ιστορία που παρουσιάζει απλούς ανθρώπους. Στο τέλος θριάμβευσε η ζωή», τόνισε.
Ο Νάντο Παράδο, έχασε στην αεροπορική τραγωδία τη μητέρα και την αδερφή του . Ήταν ένας από τους ήρωες που περπάτησαν 9 μέρες και έσωσαν τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους. Έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους και πλούσιους επιχειρηματίες της Ουρουγουάης, έχοντας ιδρύσεις δύο εταιρείες τηλεοπτικών παραγωγών.
Ο Παράδο έγινε ένας από τους πλέον φημισμένους γιατρούς της χώρας του στην παιδιατρική καρδιολογία, ενώ το 1994 ήταν και υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ουρουγουάη, δίχως να τα καταφέρει.
Ο Εντουάρντο Στράουτς έγινε μεγάλος αρχιτέκτονας, ο Ντάνιελ Φερνάντες είναι ιδιοκτήτης εταιρείας υπολογιστών, ενώ ο Γκουστάβο Ζερμπίνο έφτασε έως και την προεδρία της ένωσης φαρμακοβιομηχάνων της Ουρουγουάης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
