«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω ''ποιητής''. Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν» έγραφε η Κατερίνα Γώγου. Και τελικά έγινε ποιήτρια. Όχι από εκείνους τους ποιητές που φοβόταν να μη γίνει. Από τους άλλους. Τους «καταραμένους». Που αποφασίζουν οι ίδιοι το φευγιό τους. Όπως, δηλαδή, έκανε και η ίδια μια ημέρα σαν σήμερα. Πριν από 30 χρόνια, όταν η «μπέμπα», έφυγε «για εκεί...».
Διαβάστε ακόμη: Το βαρύ πεπόνι: Η ταινία που έδωσε το πρώτο βραβείο στην Κατερίνα Γώγου
«Θα την αλλάξουμε την ζωή, παρ’ όλα αυτά Μαρία…»
Γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του Ιουνίου του 1940. Ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι, με έντονο βλέμμα. Ανήσυχο πνεύμα. Ήταν μόλις 5 ετών όταν άρχισε να παίζει σε θεατρικές παραστάσεις. Δεν άργησε να λάβει και τον τίτλο του «παιδιού θαύματος». Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη και θεωρούνταν ένα από τα πλέον ανερχόμενα αστέρια.
Πρωτοεμφανίστηκε στον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου το 1961 στο έργο «Ο κύριος πέντε τοις εκατό». Την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση την έκανε σε ηλικία μόλις 12 ετών, το 1952, στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «ο Άλλος» δίπλα στον Γιώργο Παππά. Η πορεία προς την κορυφή, όμως, για την Κατερίνα Γώγου ξεκίνησε όταν την ανακάλυψε ο δαιμόνιος Φίνος. Την είδε και οραματίστηκε τους ρόλους της. Η μικρή και... τρελιάρα φίλη ή αδερφή ή γλωσσού και καλόκαρδη οικιακή βοηθός, έκανε τους θεατές να εστιάζουν στους δεύτερους ρόλους της.
«Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (το 1959), «Δεσποινίς Διευθυντής» (το 1964), «Γάμος αλά ελληνικά» (το 1964), «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (το 1965), «Μια τρελή - τρελή οικογένεια» (το 1965), είναι από τις πιο γνωστές επιτυχίες της.
Το 1978 κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο και το 1980 είναι το κινηματογραφικό της κύκνειο άσμα στη θρυλική «Παραγγελιά» που εξιστορεί το φονικό με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοεμτζή.
Ταυτόχρονα, όμως, παλεύει και με τους προσωπικούς της δαίμονες που την είχαν σπρώξει στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Στην προσπάθεια να σώσει την κόρη της, τη Μυρτώ, από τα ναρκωτικά, «βυθίστηκε» και η ίδια. Από ένα σημείο και έπειτα η ζωή της ήταν μόνο αλκοόλ και χάπια. Η Γώγου απογοητευμένη είχε παρατήσει τα πάντα. Ακόμα και τις αγαπημένες τις πολιτικές δράσεις με τους συντρόφους της. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους πλέον.
Στις 3 Οκτωβρίου του 1993, βρέθηκε νεκρή μέσα στο παλιό διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο. Αιτία θανάτου, ένα «κοκτέιλ» από χάπια και αλκοόλ. Το πρωινό εκείνης της ημέρας η Γώγου, είχε συναντηθεί με τον συγγραφέα Γιώργο Χρονά. «Ήταν περίπου 7:15 και μου είπε ''δε σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, βάλε μου να πιω''. Έβλεπε το μπουκάλι με το ουίσκι που ήταν πίσω από το κεφάλι μου και 7:15 το πρωί της έβαλα και ήπιε ουίσκι. Φεύγοντας μου είπε ''Φεύγω, πάω για κει''», είχε πει ο ίδιος σε μια παλαιότερη συνέντευξή του.
«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν' ο στόχος, το νου σου, ε;»
Η Κατερίνα Γώγου ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει τα πάντα αλλά επέλεξε να μην έχει τίποτα. Και αυτό το έκανε απόλυτα συνειδητά. Η εμπλοκή της με την πολιτική και ειδικά η δραστηριοποίησή της στον αναρχικό χώρο είναι αυτό που την άλλαξε σαν άνθρωπο. Αρχικά η Γώγου κινήθηκε στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Γρήγορα, ωστόσο, αποφάσισε πως «οι φίλοι της είναι μαύρα πουλιά» που «ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο».
Όλοι όσοι τη γνώριζαν λένε ακόμα και σήμερα πως η επαφή της Γώγου με τον αναρχικό χώρο έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ήταν καταλυτική και την καθόρισε ως άνθρωπο. Ξαφνικά μετατράπηκε από μια ηθοποιό που χάριζε το γέλιο σε μια οργισμένη ποιήτρια, τα γραπτά της οποίας ανάβλυζαν επαναστατικότητα. Συμμετέχει σε κινητοποιήσεις και εκφράζει ανοιχτά την αλληλεγγύη της σε διωκόμενους αναρχικούς. Συχνάζει σε καταλήψεις, διοργανώνει συναυλίες ενάντια στην κρατική καταστολή. Η δράση της ήταν επώνυμη. Έβγαινε μπροστά παρά το γεγονός πως ήξερε πως η αναγνωρισιμότητά της θα της δημιουργούσε προβλήματα καθώς σε τέτοιες «ιστορίες» το ότι ήταν σταρ του κινηματογράφου δε βοηθούσε. Ίσα – ίσα. Το αντίθετο.
Το 1981, συνδιοργάνωσε στο γήπεδο Σπόρτινγκ, μεγάλη συναυλία κατά της κρατικής καταστολής. Το 1986 έκανε μήνυση στον τότε αρχηγό της ΕΛΑΣ, ίσως τον πιο αναγνωρίσιμο αστυνομικό της μεταπολίτευσης, Νίκων Αρκουδέα, ο οποίος με τις λεγόμενες «επιχειρήσεις Αρετής» στα Εξάρχεια είχε μπει για τα καλά στο στόχαστρο των αναρχικών.
Η Γώγου του έκανε μήνυση επειδή στις 28 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, σε ροκ συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού, είχε φάει πολύ ξύλο. Μηνύει επίσης τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Αντώνη Δροσογιάννη, αλλά και τον ίδιο τον... κρατικό μηχανισμό, για εντεταλμένο ρόλο στο παρακράτος και την αστυνομία για διακίνηση ναρκωτικών. «Από τη στιγμή που δε μας αφήνουν να φτιάξουμε τη ζωή, θα χαλάσουμε αυτό που υπάρχει και θα βγει το καινούργιο μετά» έλεγε η ίδια.
Μαζί με τον Κάιν, τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο, έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους αναρχικούς της δεκαετίας του 1980, βγάζουν μια από τις πιο ιστορικές αφίσες του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου: «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» ανάφερε η αφίσα με μεγάλα γράμματα και συμπλήρωνε από κάτω «Ο αγώνας ενάντια στην ηρωίνη, είναι αγώνας ενάντια στο κράτος». Η υπογραφή που έβαλαν η Γώγου και ο «Κάιν» ήταν λιτή: «Αναρχικοί». Ήταν, όμως, αρκετή για να βάλει και τους δυο σε ακόμα μεγαλύτερους μπελάδες.
Η δράση της τραβάει την προσοχή του υπουργού Τηλέμαχου Χυτήρη. Την αποκαλεί «Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων». Στις 18 Μαρτίου 1991, γράφει ένα γράμμα στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο «Ξεχάσατε τον Πετρόπουλο», στο οποίο, εκφράζει την αλληλεγγύη της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον ποιητή, Γιάννη Πετρόπουλο, που βρίσκεται στη φυλακή. Τη συλλαμβάνουν ξανά.
Υπήρξε μια περίοδος που η Γώγου ήταν αυτό που λεγόταν τότε «συνήθης υπόπτος». Οτιδήποτε, δηλαδή, γινόταν και είχε σχέση με τον συγκεκριμένο χώρο, εκείνη «δεχόταν» και μια... αστυνομική επίσκεψη για «φιλική κουβεντούλα». Ενδεικτικό της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί είναι πως όταν το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου 1980 η «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη», εκτέλεσε στο Παγκράτι τον υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου και τον οδηγό του, αστυφύλακα Σωτήρη Σταμούλη, ένας «μάρτυρας» είπε πως εκτός από εκείνους που σκότωσαν τους δυο αστυνομικούς, στην ομάδα υπήρχε και μια γυναίκα την οποία ο ίδιος είδε να τρέχει προκειμένου να απομακρυνθεί από το σημείο.
Ο μάρτυρας αυτός αναγνώρισε δίχως καμία αμφιβολία την Κατερίνα Γώγου ως τη γυναίκα που έτρεχε για να φύγει. Λίγη ώρα αργότερα, πάνοπλοι αστυνομικοί, έσπασαν την πόρτα του διαμερίσματος που έμενε η Γώγου και τη μετέφεραν σηκωτή στην Ασφάλεια προκειμένου να την ανακρίνουν. Μετά από πολύωρη και εξαντλητική ανάκριση η Γώγου αφέθηκε ελεύθερη καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο σε βάρος της.
Διαβάστε ακόμη: Αντώνης Καφετζόπουλος: «Νιώθω ενοχές για την Κατερίνα Γώγου, πέθανε μόνη»
Το περίεργο, μάλιστα, είναι πως η κατάθεση του «αυτόπτη μάρτυρα» που την ενέπλεκε στην υπόθεση, ουδέποτε περιληφθεί στη δικογραφία που σχηματίστηκε. Ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει αν όντως υπήρξε ποτέ αυτή η κατάθεση ή απλά ήταν μια προσπάθεια της αστυνομίας να «ταρακουνήσει» την Κατερίνα Γώγου για την αντικρατική της δράση.
Η ίδια, πάντως, δεν ήταν λίγες οι φορές που διακωμωδούσε τη... στενή της σχέση με την αστυνομία. Ενδεικτικό είναι το περιστατικό που έχει διηγηθεί ο γνωστός ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος. Σύμφωνα με τον γνωστό ηθοποιό, εκείνος και η Γώγου μια νύχτα βρίσκονταν στον Πειραιά και έκαναν βόλτα με ένα σαραβαλάκι. Τότε, ωστόσο, είχαν απεργία τα ταξί και δυο αστυνομικοί τους έκαναν «οτοστόπ».
Αφού οι ένστολοι επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο, η Γώγου γύρισε και είπε στον Καφετζόπουλο: «Πρόσεχε πώς οδηγείς γιατί αν έχουμε κανένα ατύχημα και βρουν αυτά τα τέσσερα πτώματα ανακατεμένα μέσα στο αυτοκίνητο, δε μας ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας»!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
