Πώς διασκέδαζε η Αθήνα στα 80s και στα 90s, δηλαδή μερικά χρόνια πριν ξεκινήσει η μεταμόρφωση της σε ένα τεράστιο, εξευγενισμένο, τουριστικό χωριό; Τι σημαίνουν για την αθηναϊκή νύχτα, λέξεις όπως «Εργοστάσιο», «Άτομο», «Αεροδρόμιο» και με ποια αφορμή εμφανίζεται ο Στιβ Ρούπελ, ο άνθρωπος που δημιούργησε το απόλυτο club, το Studio 54; Επίσης, με ποιο τρόπο ο Μάνος Χατζιδάκις γίνεται σημείο αναφοράς (ίσως και σημείο εκκίνησης), για τον Τάσο Μελετόπουλο, τον άνθρωπο που μετέτρεψε - μαζί με τον αδελφό του, Σπύρο - το εργοστάσιο ξυλείας που κληρονόμησαν από τον πατέρα τους, στο θρυλικό club Εργοστάσιο;
Πολλά τα ερωτήματα για τον Τάσο Μελετόπουλο, τον άνθρωπο που έφερε στην αθηναϊκή νύχτα το club Εργοστάσιο, στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης το Άτομο, το Αεροδρόμιο (με θέα στο διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου του Ελληνικού, τον Βυθό, καθώς και την Dirty Pizza, την πρώτη πιτσαρία της Αθήνας με resident Dj.
Στη συζήτηση μας προστέθηκε και ο παιδικός του φίλος, συνεργάτης και συνοδοιπόρος του στη μαγική εποχή του αθηναϊκού nightlife και σε ένα σωρό άλλα εξίσου μαγικά πράγματα, ο Άρης Δαβαράκης.
Mε αφορμή την παρουσίαση των τραγουδιών που έγραψαν για την ερμηνεύτρια Χριστίνα Σαμαρά, στο Γαλλικό Ινστιτούτο (11/3, από τις 20:00, δεν χάνεται!), τους βρήκα, και μιλήσαμε για το σουρεαλιστικό παρελθόν και το ανήσυχο παρόν τους.
Τάσος Μελετόπουλος: «Μπήκα στα club κυρίως για να βοηθήσω τον αδελφό μου, τον Σπύρο. Εκείνος αποχώρησε ένα χρόνο μετά, εγώ έμεινα τελικά για 15 χρόνια. Μου άρεσε να βάζω τέχνη σε χώρους διασκέδασης με κάθε τρόπο, αυτό ήταν το κίνητρο μου για να δημιουργήσω τόσα μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης. Το Εργοστάσιο, το πρώτο μαγαζί που έφτιαξα είχε ως σημείο αναφοράς το Studio 54 της Νέας Υόρκης, ένα μέρος όπου δεν είχε καμία σημασία αν είσαι φτωχός ή πλούσιος για να μπεις μέσα. Το κριτήριο ήταν αν ταίριαζες σε αυτό που πρέσβευε το μαγαζί. To ακολουθήσαμε κι εμείς αυτό το πράγμα, ήμασταν το πρώτο μαγαζί στην Ευρώπη που το τόλμησε, και αργότερα, θεωρώ πως έγινε γενικότερη τάση».
«Δεν ήταν κάτι «αμφιλεγόμενο» η πόρτα του Εργοστασίου όπως μου λέτε. Είχαμε μια ξεκάθαρη θέση, πρεσβεύαμε κάτι συγκεκριμένο. Ακόμα κι αν ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδος αυτός που βρισκόταν στην πόρτα, αν κρίναμε πως δεν ταίριαζε με τον κόσμο που διασκέδαζε μέσα, δεν έμπαινε. Αυτό ήταν και σε όποιον άρεσε».
«Οφείλω να τονίσω επίσης, πως εκείνη την εποχή, είχα την χαρά να συνεργαστώ, να γίνω δέκτης συμβουλών από τον Στίβ Ρούμπελ, τον άνθρωπο που δημιούργησε το Studio 54. Θυμάμαι πως με είχε κατατοπίσει με αρκετούς τρόπους, μέσα από την πλούσια εμπειρία του. Ανάμεσα στα πολλά που μου είχε πει, θυμάμαι εκείνο το: «Τάσο, αν χάνεις παραπάνω από το 10% των χρημάτων που βάζεις, τότε κάτι δεν κάνεις σωστά». Δηλαδή πως σε ένα μαγαζί, αν τα κεράσματα και η γενικότερη «χασούρα» είναι πάνω από το 10%, ε, τότε, δεν κάνεις τίποτα».
«Ναι, η Σοφία Αλιμπέρτη έχει μπει μέσα στο μαγαζί καβάλα σε ένα άλογο, δεν είναι μύθος αυτό. Ακόμα και αυτό το δρώμενο πάντως, δεν ήταν κάτι παράταιρο, έγινε με αφορμή ένα πάρτι που είχαμε διοργανώσει εκείνο το βράδυ».
«Στα επόμενα μαγαζιά που έκανα, στο Αεροδρόμιο και το Άτομο, την χαρά να συνεργαστώ με σπουδαία πρόσωπα, όπως ο Δημήτρης Παπαιωάννου, ο οποίος την εποχή που τον γνώρισα, έκανε μαθήματα ζωγραφικής, με τον Γιάννη Τσαρούχη (σημείωση συντάκτη: Ο Τάσος Μελετόπουλος γνώρισε τον θρυλικό ζωγράφο Γ.Τσαρούχη το 1974, όταν σπούδαζε στο Παρίσι. Ο Τσαρούχης φιλοτέχνησε το πορτρέτο του). O Δημήτρης, παράλληλα με την μαγική πορεία του ως χορευτής, είναι και ιδιαίτερα ταλαντούχος ζωγράφος. Αρκετές από τις δημιουργίες του έδωσαν χρώμα στο Αεροδρόμιο και το Άτομο».
(απόσπασμα από δημοσίευση της Athens Voice)
«Θυμάμαι ήμασταν σε ένα εστιατόριο οι γονείς, εγώ κι ο Τσαρούχης κι εκεί, πάνω από μία μπανάνα φλαμπέ στο τραπέζι, αποφασίσανε να μου κάνουνε το πορτρέτο σαν να ήμουν ναύτης. Κι ας μην είχα πάει στο Ναυτικό. Κι έτσι κάναμε πολλή παρέα με τον Τσαρούχη στο Παρίσι, με πήγαινε στο Λούβρο, τρώγαμε μαζί, μιλούσαμε, και η γνωριμία μας κράτησε μέχρι το τέλος. Είδα την ταπεινή ζωή αυτού του μεγάλου ζωγράφου. Το ατελιέ του ήταν σαν ένα κελί ασκητού της τέχνης, μεγάλο μάθημα.»
«Μετά τον ερχομό της δεκαετίας του 1990, το clubbing άλλαξε μορφή. Τότε μπήκαν σε αυτό το χώρο άνθρωποι που είδαν αυτό το πράγμα καθαρά ως ευκαιρία να βγάλουν πολλά χρήματα, τότε η αθωότητα μας άρχιζε να καταποντίζεται, και να κυριαρχούν με το πέρασμα των ετών διάφορα συμφέροντα επιχειρηματιών, μαφίες και άλλα τέτοια.
Άρης Δαβαράκης:
«Από το 1977 έως το 1981, συνεργάζομαι με τον Μάνο Χατζιδάκι στο ραδιόφωνο (Τρίτο Πρόγραμμα) και αλλάζει η ζωή μου. Είναι καταλυτική τόσο η ίδια η παρουσία του Μάνου στη ζωή μου. όσο και όλου του «σύμπαντος» των φίλων, καλλιτεχνών και άλλων προσώπων που βρίσκονταν στον περίγυρο του. Ο Μάνος Χατζιδάκις άκουγε ηλεκτρονική μουσική, είχε μια εμμονή με οτιδήποτε νέο στον ήχο, στην τεχνολογία, είχε τα μάτια του στραμμένα στο παρόν και στο μέλλον, το παρελθόν το είχε πια ζήσει, δεν του έλεγε τίποτα. Με τον ερχομό της δεκαετίας του `80 φεύγω από το ραδιόφωνο, όμως δεν σταματά η συνεργασία μου με τον Μάνο εκεί, καθώς γράφω πια, στίχους για δύο σημαντικά έργα του (σημείωση συντάκτη: Πρόκειται για τους κύκλους τραγουδιών «Πορνογραφία», «Οι Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς» και τα τραγούδια: «Σαν Παλιό Σινεμά, «Πορνογραφία», «Νυχτερινά αγάλματα», «Πωλητής ιδανικών στιγμών», «Ο χορός του Βαρταν»). Μεταξύ άλλων, έλαβα μέρος και στους Άγωνες Τραγουδιού στην Κέρκυρα, με ένα τραγούδι σε συνεργασία με τον Τάσο Μελετόπουλο, ενώ εργάστηκα και σε περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς εκείνης της εποχής, κυρίως για λόγους επιβίωσης
«Στα club όπως το Εργοστάσιο, πέρασα πάρα πολύ ωραία, ήταν μια κατάσταση που αγάπησα πολύ, περισσότερο ίσως και από πράγματα που έκανα στα περιοδικά και στα ιδιωτικά ραδιόφωνα. Ήταν κάτι που το δημιούργησε μια παρέα, κάτι που προσκαλούσε ανθρώπους ετερόκλητους, χωρίς να μας ενδιαφέρει πόσα βγάζει ο κάθε θαμώνας, αν είναι επώνυμος, πλούσιος ή φτωχός, για να έρθει να διασκεδάσει μαζί μας. Στην πόρτα ήμουν ο Άρης Δαβαράκης, ήμουν ο εαυτός μου, ακομπλεξάριστα, καμία σχέση με αυτά τα γελοία στερεότυπα που εμφανίστηκαν στο clubbing τα χρόνια που ακολούθησαν. Το απόλαυσα που ήμουν μέλος αυτής της παρέας και είναι χαρά μου που συμμετέχω και σήμερα, στη νέα καλλιτεχνική δημιουργία του φίλου μου, Τάσου Μελετόπουλου».
Το Σήμερα
Τάσος Μελετόπουλος: «Γυρίζω πάλι στην αρχή, τότε που ήμουν μουσικός επιμελητής στα «Καθημερινά» του Μάνου Χατζιδάκι και είχαμε διαγωνιστεί με τον Άρη Δαβαράκη στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Κέρκυρας. Σήμερα γράφω ξανά τραγούδια τα οποία θα παρουσιάσω στις 11 Μαρτίου στο χώρο του Γαλλικού Ινστιτούτου. Είναι δώδεκα αγγλόφωνα τραγούδια (2 από αυτά του Άρη Δαβαράκη), με την Χριστίνα Σαμαρά και τον Irwin East στα φωνητικά.. Έχουμε είσοδο ελεύθερη, θα χαρούμε να σας δούμε εκεί».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
